سرویس خبری مستندات

روز گذشته با زهرا صحبت کردم. او دختری است از یکی از روستاهای دور افتاده‌ی شهرستان خوست، جایی که زندگی همچون سایه‌ای خاموش در دل

دیروز، درست وسط سرمای زمستان، به خانه‌ی مریم رفتم. کوچه‌ای که به خانه‌شان می‌رسید، پر از برف و گل بود. برف‌های سنگین که روی دیوارهای

این بار به سراغ دختری رفتم که روزی در دنیای بی‌پایان آرزوها و امیدها قدم می‌زد، دنیای که در آن هر روز به آینده‌ای روشن

مریم را از زمانی که در مکتب دانش‌آموز بودم می‌شناسم. او دختری  بود از یکی، از روستاهای دورافتاده بغلان که در کابل زندگی می‌کرد. در

عاطفه را از دوران که استاد مدرسه دینی بودم در کابل می‌شناسم، دختری که با هزار شور و اشتیاق به مکتب و مدرسه دینی می‌رفت.

بسم الله الرحمن الرحیم به نام آزادی و عدالت برادران و خواهران هم‌سنگر! در این تاریک‌ترین شب‌ها که دیوارهای زندان ما را از شما جدا