قرار است ۱۸ و ۱۹ فوریه، کنفرانس‌ای در مورد افغانستان به میزبانی ملل متحد در دوحه دایر گردد. شماری از شهروندان کشور در رابطه به کنفرانس دوحه می‌گویند که در دو نیم سال کنفرانس‌های متعددی در مورد افغانستان دایر شد؛ اما تاثیری روی وضعیت نداشته بلکه باج دهی به طالبان بوده و طالبان را در زن ستیزی، ظلم و نقض گسترده حقوق بشری جسور تر ساخته است.
غلام علی، از شهروندان کابل می گوید که با برگشت طالبان زندگی و او بیش از سی ملیون انسان کشور تباه شده و چشم انداز بهبود وضعیت نیز به ملاحظه نمی رسد. او می گوید که مامور متقاعد دولت بود، بیکار است و عایدی ندارد و یک پسرش نیز در مرزها به سوی اروپا سرگردان است و دخترش در صنف سه دانشگاه بود و از ادامه تدریس بازمانده است.
این باشنده کابل می‌گوید هر شب با نا امیدی به خواب می رود و با نا امیدی از خواب بیدار می‌شود و طالبان سی میلیون انسان کشور را به گروگان گرفته و هیچ کسی از وضعیت کشور رضایت ندارد. از غلام علی که مرد مسن است و تحولات زیادی را به چشم دیده، پرسیدم کنفرانس دوحه در راه است چه انتظاری دارد؛ گفت که در گذشته هم از کنفرانس بازی‌ها خسته بودیم و حالا نیز دنیا، ملل متحد و همه گوش‌های شان را کرانداخته، کشور را به تروریزم سپردند و رفتند. او می گوید که به همان پیمانه که از طالب نفرت دارد، از مفسدین و دزدان دوره جمهوریت نیز تنفر دارد و دعا می‌کند هیچ گاهی آن‌ها نیز روی کار نیایند. غلام علی می گوید که او شخصا از فروپاشی بار بار دولت و بی دولتی رنج های فراوانی برده و هیچ چیزی جز پایان دادن به رژیم سیاه و ظالم طالب نمی‌تواند دردهای مردم را مداوا کند و یک نظام مردمی مشروع که در آن هر کس نظر و سهمی داشته باشد، کس به کسی کار نداشته باشد، می تواند مرهم بر دردهای مرد بیچاره باشد.
