مقاومت‌گران شجاع و آزاده؛ !سلام‌ها و تمنیات ما را پذیرا شوید. دست‌های آزادی بخش و عیاری تانرا می‌بوسیم. با روی کار آمدن حاکمیت سیاه و زن ستیز طالبان ما سخت ترین و پر رنج ترین روزهای عمر خود را می گذرانیم. دختری ۱۲ ساله هستم که با آمدن این گروه ظالم سه سال عمرم در حسرت و افسوس و اشک ریخت. هرچند از نظر عمر کوچک استم اما تلاش می‌کنم درس بخوانم و در خدمت جامعه باشم و نشان دهم که زن بودن جرم نه بلکه افتخار بزرگی است. درین سه سال با مشکلات زیاد به آموزش گاه‌های تالقان می‌رفتم تا درس بخوانم. توهین شدم، تحقیر شدم، امر به معروف آمد و به نام اینکه قد تو بلند است از تعلیم و کورس بازماندم. در گوشه‌ای خانه چند روز اشک ریختم و به دختر بودن و تولد و تنفس در یک محیط زن ستیز چند ملایی نا آگاه افسوس خوردم، اما در میان این همه ناامیدی ها، امیدم را از دست ندادم و بلند شدم و به درس خوانی ادامه دادم تا شاید به هدف متعالی خود که دکتر شدن است برسم. امر به معروف این گروه ظالم و خدا نترس که بوی از انسانیت و تدین نمی‌برند و غرق در جهالت خود استند من و دختران هم سن و سالم را بارها در شهر توهین و تهدید کردند که چرا حجاب پوزه بند دار نمی‌پوشی. چند روز قبل در شهر با مامورین جاهل امر به معروف سر خوردم. من را با خود بردند و ضمانتی گرفتند. پدرم را در تیلفون سخت توهین و تهدید کردند و کلمات رکیک و ناجایز بی حیا و فامیل بی حیا به پدرم گفتند و پس از ضمانت کتبی یکی از بستگان رها شدم. روزگار ما دختران را امر به معروف سیاه و تاریک ساخته. امر به معروف خود کسانی هستند که نمازشان را به درستی خوانده نمی توانند چه رسد به تطبیق شریعت. شرایط زندگی ما بسیار دشوار است. جامعه جهانی و نهادهای مدافع حقوق بشر فقط و فقط اعلامیه می‌دهند کنفرانس می‌گیرند و از اوضاع شکایت می‌کنند و بس. گوش شنوایی در کشور نیست. در چنین وضعیتی تنها امید مانده مقاومت‌گران و چریک‌های آزادی خواه استند که به دهن طالب به مرمی بزنند و این گروه را نابود کنند. طالب هیچ چیزی جز زور نمی فهمد و بهترین گزینه زدن به سر و صورت طالب به مرمی است.