نمایش طالبان «میانه‌رو» در مقابل «تندرو» حکایتی است تکراری و تهوع آور که بعضی از رسانه‌ها وابسته به گروه طالبان عقبه‌های حمایتی این گروه همچنان با آب و تاب به خورد مردم می‌دهند. عباس استانکزی، معین سیاسی طالبان، هرچند گاه گاهی لب به انتقاد از تصمیمات رهبرش می‌گشاید و ادای «منصف» بودن درمی آورد، اما در نهایت با تعظیمی عمیق، تجدید وفاداری می‌کند. این دوگانه‌سازی «میانه‌رو» و «تندرو» بازی ماهرانه‌ای است برای عادی سازی یک کلیت ایدئولوژیک بد به کار می‌رود در واقع هیچ طالب میانه‌رو وجود ندارد. برخی طالبان فکر می‌کنند که با اداهای میانه‌روانه می توانند رژیم ارتجاعی ملا هبت الله را نجات دهند، در حالی که «تندروها» با رفتارهای بدوی و به شدت افراطی عمر آن را کوتاه تر می‌کنند.
این دسته بندی، مردم را به پذیرش «حداقل شر» سوق می‌دهد و مبارزه با کلیت این تفکر ویرانگر را بی هوده جلوه می‌دهد. طالبان «میانه رو» همان رژیم ارتجاعی است که با لبخندی نکتایی پوش تلاش می‌کند زمان بیشتری بخرد. رسانه‌ها و دولت های مدافع حقوق بشر، خواسته یا ناخواسته، این روایت را تقویت می‌کنند: شر را بپذیرید، به زندگی فلاکت بار عادت کنید، و دیگر از تغییر رویا نداشته باشید.
