دختران افغانستانی در معرض محدودیت‌های فراوانی قرار دارند که ممکن است به دنبال آن‌ها به داروهای خواب‌آور روی آورده و از آن‌ها استفاده کنند. این محدودیت‌ها ممکن است احساسات ناامیدی، بی‌تفاوتی، و استرس را در آن‌ها تقویت کند که باعث می‌شود به دنبال فرار از این احساسات، به راه‌حل‌های خطرناکی مانند داروهای خواب‌آور روی آورند.
محدودیت‌های فرهنگی و اجتماعی: زندگی زیر حکومت طالبان و سیاست‌های اجتماعی و فرهنگی آن ممکن است با محدودیت‌های بسیاری هم‌راه باشد، از جمله محدودیت‌های در دسترسی به آموزش و تحصیل برای دختران. این محدودیت‌ها می‌تواند احساسات ناامیدی و بی‌تفاوتی را در دختران ایجاد کند و آن‌ها را به جست‌‍وجوی راه‌حل‌های فوری مانند داروهای خواب‌آور سوق دهد.
عدم دسترسی به آموزش: برای بسیاری از دختران افغانستان، دسترسی به آموزش و تحصیل کاری شده‌است بسا مشکل و ناممکن. عدم دسترسی به آموزش ممکن است باعث افزایش ناامیدی و استرس در این دختران شود و آن‌ها را به استفاده از داروهای خواب‌آور و فرار از واقعیت بیش‌تر نماید.
فقر و بی‌کاری: خانواده‌های بسیاری در افغانستان در شرایط فقر و بی‌کاری زندگی می‌کنند. در برخی موارد، دختران باید برای کمک به تامینِ نیازهای مالی خانواده کار کنند. اما محدودیت‌های در دسترس بودن شغل‌های مناسب برای زنان ممکن است باعث افزایش فشار و استرس در این دختران شود که ممکن است به استفاده از داروهای خواب‌آور روی آورند.
فشارهای اجتماعی و خانواده‌گی: فشارهای اجتماعی و خانواده‌گی، از جمله توقعات جامعه و خانواده، می‌تواند بر دختران افغانستانی تأثیرگذار باشد. این فشارها ممکن است باعث افزایش استرس و ناامیدی در دختران شود، که به دنبال آن‌ها به داروهای خواب‌آور روی آورند تا از این احساسات فرار کنند.
در نتیجه، محدودیت‌های فرهنگی، آموزشی، اقتصادی، و فشارهای اجتماعی و خانواده‌گی می‌توانند باعثِ افزایش استرس و ناامیدی در دختران افغانستانی شوند که به دنبال آن‌ها به داروهای خواب‌آور روی آورند. این موضوع نشان‌دهنده ضرورت ارتقای فرصت‌های تحصیلی، شغلی و حمایتِ روانی و اجتماعی برای دختران افغانستانی است.
علت استفاده از این داروها چیست؟
علت استفاده از داروهای خواب‌آور می‌تواند مختلف باشد، از جمله:
مبارزه با اضطراب و استرس: افرادی‌که تحت فشارهای روانی و اجتماعی قرار دارند ممکن است به دنبال راه‌حل‌هایی باشند که به آن‌ها کمک کنند با اضطراب و استرس خود مقابله کنند. داروهای خواب‌آور می‌توانند به عنوان یک راه‌حل کوتاه مدت برای کنترل این احساسات مورد استفاده قرار بگیرند.
از بین بردن مشکلات خواب: برخی از افراد ممکن است با مشکلات خواب مواجه شوند، از جمله دشواری در خوابیدن، بیدار شدن مکرر در شب، یا خواب ناکافی. در این موارد، افراد به دنبال داروهایی می‌گردند که کمک کنند مشکلات خواب‌ِشان را حل کنند.
فرار از واقعیت: برخی از افراد ممکن است با مشکلات و فشارهای زیادی در زندگی خود مواجه شوند که نمی‌توانند به راحتی با آن‌ها کنار بیایند. در چنین شرایطی، استفاده از داروهای خواب‌آور می‌تواند به عنوان یک فرار از واقعیت و مشکلات زندگی مورد استفاده قرار بگیرد.
کاهش درد و رفع عوارض جسمی: برخی از داروهای خواب‌آور دارای خواص ضد درد و آرام‌بخش هستند که می‌توانند به کاهش دردهای جسمی و رفع عوارض جسمی کمک کنند. افرادی‌که با دردهای مزمن یا عوارض جسمی دیگر مواجه هستند، ممکن است از این داروها برای بهبود وضعیت‌ِشان استفاده کنند.
به‌طور کلی، استفاده از داروهای خواب‌آور ممکن است به‌دلیل کنترل اضطراب و استرس، مشکلات خواب، فرار از واقعیت، کاهش درد و رفع عوارض جسمی، یا ترکیب با دیگر داروها صورت گیرد. اما باید توجه داشت که استفاده بی‌رویه از این داروها می‌تواند عوارض جانبی و مشکلات سلامتی جدی را به هم‌راه داشته باشد و بهتر است قبل از استفاده، مشورت با پزشک صورت گیرد.
آسیب‌های استفاده از داروهای خواب‌آور:
استفاده بی‌رویه و نادرست از داروهای خواب‌آور ممکن است به‌طور جدی به سلامتی افراد آسیب برساند. برخی از آسیب‌های احتمالی از استفاده از این داروها شامل موارد زیر می‌شود:
تورم و آسیب به قلب: برخی از داروهای خواب‌آور می‌توانند باعث ایجاد تورم و آسیب به عضله قلبی شوند، به‌خصوص افرادی‌که قبلاً مشکلات قلبی داشته‌اند یا در معرض خطر بالقوه قلبی قرار دارند.
خطرات تنفسی: مصرف بلندمدت داروهای خواب‌آور ممکن است باعث مسدود شدن مجرای هوایی و کاهش تنفسی شود، به‌خصوص در افراد مبتلا به اختلالات تنفسی مانند آپنه‌خواب/متوقف و یا کم‌شدنِ تنفس.
تورم اندام‌ها: استفاده از داروهای خواب‌آور می‌تواند باعث ایجاد تورم در اندام‌ها شود، به‌خصوص در افراد مُسن و کسانی‌که دارای مشکلات قلبی یا کلیه‌وی هستند.
تورم مغزی: مصرف بلندمدت داروهای خواب‌آور می‌تواند باعث ایجاد تورم مغزی و اختلال در عمل‌کرد مغز شود، که ممکن است باعث کاهش توجه، مشکلات حافظه و اختلالات روانی شود.
تورم ریه: مصرف بلندمدت داروهای خواب‌آور می‌تواند باعث ایجاد تورم ریه و اختلال در تبادل گازهای خونی شود که ممکن است به عارضه‌های جدی مانند آسم و بیماری‌های تنفسی منجر شود.
افزایش خطرات سقوط: استفاده از داروهای خواب‌آور می‌تواند خطر سقوط را افزایش دهد، به‌خصوص در افراد مُسن که دارای ضعف عضلانی و توانایی تعادل کم‌تری هستند.
تورم و آسیب به کلیه‌ها: برخی از داروهای خواب‌آور ممکن است باعث ایجاد تورم و آسیب به کلیه‌ها شوند، به‌خصوص در افرادی‌که دچارِ مشکلات کلیه‌وی هستند.
اعتیاد و وابسته‌گی: استفاده بلندمدت و بی‌رویه از داروهای خواب‌آور ممکن است منجر به اعتیاد و وابسته‌گی شود، که باعث مشکلات جدی سلامتی و اجتماعی می‌شود.
اثرات سیستم عصبی مرکزی (CNS) :داروهای خواب‌آور عمدتاً بر روی سیستم عصبی مرکزی اثر می‌گذارند و ممکن است باعث ایجاد خسته‌گی، سرگیجه و کم‌حوصله‌گی شوند. این داروها معمولاً به عنوان سر پایی برای فعالیت سیستم عصبی عمل می‌کنند که می‌تواند موجب افزایش خسته‌گی دوام‌دار
و کاهش انرژی شود.
تاثیرات هورمونی: برخی از داروهای خواب‌آور ممکن است تاثیراتی بر روی هورمون‌های بدن داشته باشند، که می‌تواند باعث خسته‌گی و کم‌حوصله‌گی در افراد شود. این تأثیرات ممکن است باعث تغییر در سطوح هورمون‌های استرسی مانند کورتیزول شود که می‌تواند به کاهش انرژی و افزایش خسته‌گی و کلافه‌گی مداوم منجر شود.
تأثیرات مزمن: مصرف بلندمدت داروهای خواب‌آور می‌تواند باعث ایجاد وابسته‌گی شود که در نتیجه، شخص ممکن است نیاز به‌مصرف مداوم این داروها داشته باشد. این مصرف مداوم می‌تواند باعث ایجاد اثرات مزمن مانند خسته‌گی، کم‌حوصله‌گی، پرخاش‌گری، ماجراجویی، بهانه‌گیری و گیر دادن در عادی‌ترین موارد روزمره و زندگی در خانواده شود.
کاهش توانایی خواب طبیعی: مصرف داروهای خواب‌آور ممکن است به‌طور موقت یا مداوم توانایی خواب طبیعی فرد را کاهش دهد، که این مسئله می‌تواند به‌طور مستقیم منجر به افزایش خسته‌گی و کم‌حوصله‌گی شود.
تاثیرات مستقیم بر پوست و مو: برخی از داروهای خواب‌آور می‌توانند به‌طور مستقیم بر سلامتی پوست و مو تأثیر بگذارند و می‌توانند علائمی مانند ریزش مو را تشدید کنند.
