سرویس خبری مقاومت

بدخشان، نه یک استان ساده و حاشیه‌نشین، بلکه آخرین تکه از حافظه‌ی خشمگین تاریخ افغانستان است که زیر بار مهار قبیله‌‌ی نمی‌رود؛ جایی‌که تفنگ اگرچه

در میانه‌ زنجیره‌ی از دره‌های خسته و کوه‌های به‌ظاهر خاموش شمال‌شرق افغانستان، سرزمینی قرار دارد که هرگز سکوت را نپذیرفته است؛ اندراب، نه یک محل

در دل کوه‌های سر به فلک کشیده فرخار، در میان مردمانی که رنج و محنت را با آغوش باز پذیرفته بودند، کودکی متولد شد که

سخنان اخیر خالد حنفی، وزیر امر به معروف گروه طالبان، نه تنها گواهی بر ضعف و بحران مشروعیت طلبان، بلکه نمایانگر یک استراتژی فرسوده و

شب گذشته نسخه‌ای از سخنرانی احمد مسعود، رهبر جبهه مقاومت ملی افغانستان را که در دانشگاه هاروارد ایراد کرده بود، شنیدم؛ سخنرانی‌ای که نه صرفاً

علی‌میثم نظری، مسئول روابط خارجی جبهه مقاومت ملی افغانستان، در نشست ویژه‌ی مؤسسه‌ی هادسون در واشنگتن گفته است که رژیم طالبان در حال فروپاشی است

لیزا کورتس، مقام پیشین شورای امنیت ملی امریکا، با انتقاد شدید از روند صلح امریکا با گروه طالبان، توافق‌نامه دوحه را «توافق صلح» ندانست و

زمان می‌آید و می‌رود، اما آنچه باقی می‌ماند، اعمال و رفتارهای انسان‌هاست. اگر این رفتارها در قالب جریان‌های آزادی‌خواهی شکل بگیرد و برای تغییر سرنوشت

گروه طالبان که با تکیه بر «خشونت، تحجر فکری و حمایت‌های خارجی» دوباره بر سرنوشت مردم افغانستان مسلط شد، امروز در گرداب اختلافات درونی، بی‌ثباتی

ادامه به ‌عقیده آنها، هرگونه اتحاد اجباری، به ‌طور طبیعی ناپایدار و غیرواقعی است و هیچ ‌گاه نمی ‌تواند منجر به همبستگی واقعی و پایدار