دشمن اصلی خود را بشناسیم، هژدهم سنبله را روز پیوندها، همبستگی و همصدایی برای آزادی کشور بسازیم؛
با درود به ارواح پاک همه شهدای راه خدا، وطن و آزادی.
۲۳ سال پس از شهادت احمدشاه مسعود شهید( رح ) و با گذشت هر سال عمق دیدگاه وی، داستان تراژیدی افغانستان را پیش چشمان جهان به تصویر می کشد.
امروز با سلطهٔ هیولایی طالبان، عظمت یک مبارز، شجاعت یک مجاهد و هویت یک مقاومتگر نسبت به همه زمان ها در دفاع از وطن، مردم و آزادی احساس میشود.
چه رمزی نهفته است در مبارزات مردانی که در مقابل این همه دشمنان پیدا و پنهان، در فاصلهٔ دو سده (۲۰ و ۲۱) و در برابرِ دو تهاجم بزرگ شمال و جنوب تا آخرین رمق حیات مقاومت می کنند، قربانی میشوند و تاریخ می سازند.
احمدشاه مسعود ( رح ) با آنکه خوب می دانست جنگیدن در مقابل هم پیمانی نوین استعمار و تروریزم، راهی برای زنده ماندن نیست، اما او انتخاب خود ” یا آزادی یا مرگ” را کرد و با فداکردن جان خویش؛ بنیان “مقاومت” تا رسیدن به قلهٔ آزادی را گذاشت. چنانچه با اطمینان گفته بود:”باشم نباشم مقاومت ادامه دارد”، مفهومی که اینک همچون مقولهٔ ماندگار مسیرِ راه نسل امروز و آینده را درخشان نگه داشته و بر تارک تاریخ کشور برای همیش باقی خواهد ماند.
کلانترین درسی که از قهرمان ملی باید آموخت، دشمن شناسی وی است. مسعود، دشمنان روی میدان و پشت صحنه را بخوبی شناسایی کرده بود. همین یگانه دلیل حذف وی از جغرافیای افغانستان بود که با رفتنش فرش افغانستان زیر پای دشمنان اصلی آن پهن گردید. یقین داریم که اگر مسعود زنده میبود، کشور را کسی تحویل طالب داده نمیتوانست چنانچه سالها نتوانستند. مسعود مقاومت ملی افغانستان را از همه اقوام، مذاهب، دیدگاها و ایدولوژی های مختلف سیاسی شکل داد، دشمنان اصلی را تفکیک کرده بود و آزادی کشور را سرلوح مقاومت قرار داد. یادگیری دشمن شناسی مسعود نیمی از مشکلات مبارزهٔ امروز ما را حل خواهد کرد، انرژی همگانی ما ضایع نخواهد شد و دشمنان ما را مجبور به بازنگری خواهد کرد.
در روزگارِ آشفتهٔ امروز مان و در جهانِ پرآشوبی که تروریزم برندهترین افزار برای رقابت ها به شمار می‌رود، امیدِ مان خدا و راه نجات مان فقط تداوم مقاومت تا رسیدن به صلح و آزادی است.
پس برماست که آنچه سالهاست زمینه ها را برای دشمنان اصلی این خاک مهیا ساخته است بشناسیم و عبرت بگیریم. هفتهٔ گرامیداشت از شهدای خویش را، آغازِ پیوندها، پیمان ها، همدلی ها و همصدایی ها برای آزاد سازی سرزمین خویش از چنگال بی‌رحم‌ترین دشمن انسانیت اعلام بداریم، میان دشمن و افزار دشمن فرق کنیم، دشمن اصلی را بشناسیم، بشناسانیم، آنها باید بدانند که ماها میدانیم. دریابیم که کجاها و چگونه ما را به این روز کشیده اند. کی‌ها وطن ما را میدان بازی های کثیف و جنایتبار خویش ساخته اند؟ چگونه تفاوت های ما را به اختلاف مزمن مبدل نموده و سرنوشتِ ما را با فاجعه ها گره زده اند! چه حاصلی که دشمن اصلی هر روز هستی ما را نشانه گیرد و ما بر سر هم کوبیدن را تسلی خاطر خود سازیم!؟
ویل دورانت تاریخ نگار جهانی که مسعود شهید شیوهٔ نگارش وی را تحسین می کرد، نوشته است:”تا هنوز در خود‌‌ِ انسان هیچ پیشرفتی نیامده است، آنچه تغییر کرده است، شیوهٔ عادات اولیهٔ اوست؛ یعنی همان کشتن اما با افزار مرگبارتر، همان ظلم با نقابِ انسانی تر، همان تباهی اما امروزی‌تر”، با این تعریف آیا نسبتِ فاجعهٔ افغانستان، تروریزم طالبانی و تعاملِ جهان امروز با این گروه، دقیقا مصداق همان انسان وحشی و تداوم تراژیدی ما نیست؟.
سالها گفته ایم، بار دیگر به دوست و دشمن میگوییم؛ مقاومت ما جنگ نیست، بلکه دفاع در مقابل جنگ است، در برابر تجاوز است، در دفع ظلم و برای صلح است. مقاومت، نه گفتن به تاریکی است، به جهل است، به سیاهی و تباهی است، آنچه هر روز و هر لحظه با گوشت و پوست حس میکنیم، فریاد میکشیم و لی جهان نظاره میکند.
بیایید هیچگاهی به دشمنان اصلی این سرزمین بیش ازین فرصت نسازیم و بهانه ندهیم که مقاومت ما را تبلیغ غلط کنند و آزادی را برای همیش از ما بگیرند.
در عوض، در محور روایت مشترک مقاومت برای آزادی متحد شویم و شعار همگانی بسازیم، نه کم، نه زیاد. چنانچه قهرمان ملی مان گفته است: “زنده گی که در آن آزادی نباشد، هیچ ارزشی ندارد”
