در ادامه‌ی بازداشت و زندانی سازی‌ دختران و زنان جوان در افغانستان از سوی اداره امر به معروف گروه طالبان، به اتهام «بدحجابی» در مناطق مختلف افغانستان به‌ویژه استان‌ها و ساحات تاجیک‌نشین و هزاره‌نشین از جمله دشت برچی و پل‌سرخ کابل، استان‌ جاغوری، بغلان، بلخ، دایکندی و در تازه‌ترین مورد در استان کندز ، خانواده‌ها و شهروندان در این مناطق به شدت نگران ادامه این بازداشت‌ها از سوی اداره به معروف و استخبارت گروه طالبان هستند.

 شماری از دانش‌جویان و دانش‌آموزان دختر که مصروف یادگیری زبان انگلیسی و علوم دینی در مرکزهای آموزشی و مدرسه‌های دینی هستند، می‌گویند که پس از بازداشت دختران از سوی این گروه خانواده‌های آنان حتا اجازه بیرون شدن از حویلی خانه و اشتراک در صنف‌های آموزشی را به آنان نمی‌دهند و طالبان به بهانه حجاب آخرین امید درس خواندن را از آنان گرفته‌اند. پس از بازداشت‌های اخیر زنان و شکنجه‌ی جسمی و روحی و در مواردی تجاوزی جنسی سوی طالبان، خانواده‌ها بیش‌تر نگران بازداشت دختران‌شان از سوی این گروه هستند و به نحوی آنان را از زندان طالبان می‌ترسانند. آنان می‌گویند مردان خانواده گفته اند، که رسیدن پای دختران جوان به زندان طالب در صورتی که هیچ جرمی مرتکب نشده باشند، بدنامی دارد و به آن‌ها هشدار داده‌اند در صورتی که این گروه آنان را دستگیر و به زندان بردند به اعتبار و عزت آنان لطمه وارد شده و برای آزادی آنان از زندان طالبان اقدامی نخواهند کرد.

شماری از آموزگاران مراکز آموزشی که اکنون با محدودیت‌های سخت‌گیرانه‌ی گروه طالبان در افغانستان فعالیت دارند می‌گویند که پس از بازداشت‌های اخیر دختران از سوی امر به معروف گروه طالبان، اشتراک آنان در مرکز‌های آموزشی کاهش یافته است. به گفته آنان، خانواده‌ها به دختران‌شان اجازه اشتراک در صنف‌های آموزشی را نمی‌دهند. آنان می‌گویند که اکثر دختران بازداشت شده از سوی گروه طالبان، دانش‌آموزانی بودند که به مرکزهای آموزشی مصروف فراگیری درس بودند و در راه رفتن به مراکز آموزشی یا در مسیر بازداشت شدند.

نازنین (مستعار) و دو خواهرش در یکی از مدرسه‌های دینی در شهر پلخمری مصروف یادگیری درس‌های دینی هستند، می‌گوید که پس از بازداشت دختران از سوی گروه طالبان پدر و برادرم به شدت مخالف بیرون رفتن من و خواهرانم از خانه شده‌اند و به ما اجازه اشتراک در صنف‌های آموزشی و حتا مدرسه دینی را نمی‌دهند.
او می‌گوید: «من و خواهرانم روزهای سختی را می‌گذرانیم. دو خواهرم که به‌خاطر طالبان نتوانستند مکتب بروند، خواستند از طریق رفتن به کورس و مدرسه به درس‌هایشان ادامه بدهند، اما متاسفانه وضعیتی که در روزهای اخیر به‌وجود آمده پدر و برادرم وادار کرده که ما را از رفتن به بیرون از خانه اجازه ندهند.»
نازنین هم‌چنان اضافه کرد: «پدرم می‌گوید که اگر کارتان خیلی ضرور بود چادری سر کنید و بروید و اگر خدای ناخواسته طالبان شما را برد، توقع نداشته باشید ما برای نجات شما می‌آییم. پای دختر جوان که در زندان طالب رسید از آن جا که پس بیاریم چه فایده. جای شرم است که مردم بگوید دختر فلانی را طالبان برد. عزت ما را با خاک یکسان نکنید و خودتان از وضعیت زندان طالبان باخبر اید که زنان معترض در زندان آنان به چه روز رسیدند و سپس آزاد شدند.»

مسکا(مستعار) دانشجوی رشته‌ی مهندسی در دانشگاه بغلان بوده و پس از بسته شدن درب دانشگاه‌ها به روی دختران خانه‌نشین شده و حتی اجازه بیرون رفتن از خانه را ندارد و اکنون در خانه‌اش زندانی شده است و حتا حق بیرون شدن از حویلی خانه‌ را ندارد می‌گوید: «پدرش پیش از این همواره او و خواهرانش را تشویق می‌کرد تا درس بخوانند و مانند او بی‌سواد نمانند، اما محدودیت‌های پی‌هم طالبان علیه زنان و دختران در افغانستان سبب شده است تا پدرش از درس خواندن آنان ناامید شود و حتی اجازه ندهد که آنان به بیرون از خانه بروند.»
  مسکا می‌گوید: « پس از بستن شدن درب دانشگاه بخاطر مخارج خانواده به خیاطی روی‌آوردم. روزی نخست که طالبان دختران را در کابل بازداشت کردند، در خیاطی بودم، پدرم زنگ زد و بسیار وحشت‌زده گفت که بیا خانه که طالبان دختران را جمع می‌کنند. گفت که بیا مرا تیر از کار کردن هیچ چیز به عزت و آبروی تو و خانواده مان نمی‌ارزد. وارخطا سمت خانه دویدم. پدرم در خانه بود و گفت که دیگر هیچ‌کدام از شما نه به کورس و نه به خیاطی بروید. طالبان اگر یک بار شما را ببرد دیگر آبرو و عزت ندارید.»

با این حال، یکی از آموزگاران یک مرکز آموزشی در شهر پلخمری مرکز استان بغلان که نمی‌خواهد نام‌اش در گزارش ذکر شود، می‌گوید که محدودیت‌های که طالبان پس از آمدن شان به افغانستان وضع کرده بودند به کمیت دانش‌آموزان دختر آنان تاثیر گذاشته بود، اما پس از بارداشت‌های اخیر این تاثیرات بیشتر شده و حضور دانش‌آموزان دختر را در صنف‌های آموزشی به شدت کاهش داده است و تعداد اندکی که با عذر و زاری به خانواده‌هایشان حضور می‌یابند نیز با ترس و استرس از بازداشت شدن در صنف‌ها حاضر می‌شوند و به جای این که بیش‌تر به درس توجه کنند به دروازه صنف‌ها چشم می‌دوزند که مبادا طالبان هجوم بیاورند و آنان را با خود به زندان ببرند.

این در حالی است که گروه طالبان از چند هفته به‌این‌سو دختران را از مناطق مختلف افغانستان، از جمله استان‌های کابل، غزنی، بغلان، بلخ و کندز با ضرب‌وشتم بازداشت و زندانی کرده‌اند. بازداشت و زندانی سازی دختران از سوی گروه طالبان، واکنش‌های زیادی داشته است.
ریچارد بنت، گزارش‌گر ویژه حقوق بشر سازمان ملل متحد برای افغانستان، این اقدام گروه طالبان را محکوم کرده و گفته است که بازداشت‌های اخیر زنان در کابل از سوی این گروه به اتهام«بدحجابی»بیان‌گر محدودیت‌های بیش‌تر بر آزادی زنان و تضعیف سایر حقوق آنان است. او خواستار رهایی فوری و بدون قیدوشرط زنان از زندان‌های طالبان شده است. هم‌چنان جبهه مقاومت ملی افغانستان، پس از نشر گزارش سازمان ملل مبنی بر این‌که گروه طالبان دختران را از ساحات «تاجیک‌نشین و هزاره‌نشین» بازداشت می‌کنند، واکنش نشان داده گفته است: «بازداشت دختران و زنان هزاره و تاجیک از سوی گروه طالبان بی پاسخ نمی‌ماند.»