زنجیرهای خاموش؛ روایت تلخ زنان زندانی در چنگال طالبان

نویسنده: برسام آریایی

زنان زندانی در زندان‌های طالبان در افغانستان با شرایطی روبرو هستند که نمونه بارز نقض گسترده حقوق بشر و بی‌عدالتی‌های سیستماتیک است. بسیاری از این زنان به اتهامات واهی؛ از جمله تماس تلفنی با مردان، فرار از منزل، یا اتهامات ساختگی دیگر بازداشت شده‌اند. این بازداشت‌ها اغلب بدون ارائه مدرک و تنها بر اساس سوءظن یا تصمیم‌گیری‌های خودسرانه صورت می‌گیرد.

زندان‌های طالبان از لحاظ زیرساخت‌ها و امکانات اولیه در وضعیت بحرانی قرار دارند. زنان زندانی با کمبودهای جدی در زمینه بهداشت، تغذیه و خدمات درمانی مواجه هستند. در بسیاری موارد، غذاهای توزیع‌شده ناکافی یا فاسد است و دسترسی به خدمات درمانی بسیار محدود بوده و اغلب تحقیرآمیز است. نبود پزشکان زن نیز بر مشکلات افزوده و زنان حتی در هنگام انتقال به بیمارستان‌ها نیز با زنجیر و دست‌بند مواجه می‌شوند.

رفتار طالبان با زندانیان زن به‌شدت تحقیرآمیز و خشونت‌آمیز است. توهین، تحقیر و در برخی موارد شکنجه، بخشی از تجربیات روزمره این زنان است. علاوه بر این، زندانیان از حق دسترسی به وکیل مدافع محروم‌اند و در موارد نادری که وکیلی برای دفاع حضور دارد، اغلب او نیز تحت فشار و تهدید قرار می‌گیرد.

کمک‌های بین‌المللی که برای بهبود وضعیت زندانیان ارسال می‌شود، معمولاً به دست خود زندانیان نمی‌رسد و توسط مقامات طالبان مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرد. این فساد ساختاری باعث شده است که زنان زندانی از ابتدایی‌ترین حمایت‌های ممکن نیز بی‌بهره بمانند.

جامعه جهانی در برابر وضعیت بحرانی زنان زندانی در افغانستان وظیفه‌ای جدی دارد. ضروری است که سازمان‌های بین‌المللی نظارت دقیق‌تری بر شرایط این زندان‌ها داشته باشند و طالبان را وادار به‌ احترام‌ گذاشتن به‌حقوق زنان کنند. همچنین، زنانی که پس از آزادی با تهدیدهای اجتماعی و خانوادگی مواجه می‌شوند، نیازمند حمایت‌های گسترده روانی، اجتماعی و اقتصادی هستند. ارائه گزارش‌های دقیق و مستند درباره این موارد می‌تواند به افزایش آگاهی بین‌المللی کمک کرده و زمینه را برای بسیج اقدامات مؤثر و حمایت‌های گسترده‌تر فراهم کند.
زنان زندانی در افغانستان قربانی سیاست‌های سرکوبگرانه و تبعیض‌آمیز طالبان هستند و شرایط آن‌ها نمادی از ظلم و بی‌عدالتی گسترده علیه زنان در این کشور است. رسیدگی به وضعیت این افراد و تلاش برای بهبود شرایط آن‌ها باید به یک اولویت انسانی برای جهان تبدیل شود.

این در حالی است در طول سه سال گذشته، جامعه جهانی و نهادهای حقوق بشری به طور مداوم از نزدیک شاهد جنایات و سیاست‌های زن‌ستیزانه طالبان در افغانستان بوده‌اند. با وجود مستندات و گزارش‌های متعدد درباره نقض حقوق بشر، این نهادها تنها به ابراز تاسف و محکومیت‌های لفظی بسنده کرده‌اند، در حالی که اقدام‌های مؤثر و عملی برای متوقف کردن این ظلم‌ها انجام نگرفته است. سیاست‌های سرکوبگرانه طالبان همچنان ادامه دارد و زنان افغانستان به عنوان قربانیان اصلی این بی‌عدالتی‌ها، در معرض ظلم‌های فزاینده قرار دارند. با این حال، جامعه جهانی نتوانسته است فشارهای لازم را بر طالبان وارد کرده یا راهکارهای عملی برای بهبود وضعیت حقوق بشر در این کشور ارائه دهد. در حقیقت، این واکنش‌های سطحی و عدم اراده برای اقدام جدی، موجب استمرار شرایط فاجعه‌بار برای مردم افغانستان، به ویژه زنان، شده است.

در facebook به اشتراک بگذارید
در twitter به اشتراک بگذارید
در telegram به اشتراک بگذارید
در whatsapp به اشتراک بگذارید
در print به اشتراک بگذارید

لینک کوتاه خبر:

https://paigah-news.com/?p=14528

نظر خود را وارد کنید

آدرس ایمیل شما در دسترس عموم قرار نمیگیرد.

آخرین اخبار