روز زن،  برای زنان افغانستانی امروز عجیب و بی معنی است، زیرا در این کشور زنان فقط زنده‌اند، زندگی نمی‌کنند. به عبارت دیگر، از زنانی که در یک جامعه حتی حقوق‌شان داده نمی‌شود، انتظار نمی‌رود این روز را جشن بگیرند. اکثریت زنان افغانستان حتی نمی‌دانند که «۸ مارس» روز جهانی زن است. افغانستان دوسال‌ونیم است که تحت حاکمیت طالبان بوده و در این دوسال‌ونیم به اساس آمار رسانه‌ها پنج هزار زن زندانی شده‌اند. در این دو سال‌ونیم هر روز به گوش این زنان زمزمه می‌شود که قلم و کاغذ شایسته دست مردان است. در این جامعه وقتی دختر بچه‌دار می‌شود، هنوز خودش بچه است، بچه‌های واقعی را به جای عروسک در آغوش می‌گیرند.

از منظر اسلامی و بشردوستانه، آموزش حق زنان است و هیچ سازمان تروریستی حق سلب آن را ندارد. آنها هرگز نمی‌توانند، ما را ساکت کنند حتی اگر به قیمت جان ما تمام شود. زنان افغانستان پس از حکومت طالبانی از جامعه محو شدن و برگشتن به سیاه چاله‌ای که مردان کهنه‌فکر این سرزمین برای زنان مناسب می‌بینند و‌ باید گفت حذف زنان افغانستان از جامعه زیان جبران ناپذیر به افغانستان و جهان است. این دوران سیاه و غم انگیز بارها در زندگی دختران افغانستان اتفاق افتاده است. اما دختران مبارز این سرزمین نشان دادند که رام نشدنی و تشنه دانش هستند. من برای همه زنانی که حقوق‌شان سلب شده و زندگی‌شان سیاه است، پیامی دارم.

 ای رزمندگان ازادی! هرگز دست از مقاومت و مبارزه برندارید. می‌دانم سخت و دشورا است، اما اگر ساکت باشیم و صدا بلند نکنیم هیچ چیز تغییر نمی‌کند و این ظلم در حق‌مان دوام‌دار باقی می‌ماند. اگر به هزار دلیل سکوت کنیم و از صدا بلند کردن دریغ‌کنیم، پس بفهمید که سکوت ما قدرت می‌بخشد به گروه تروریستی و ظلم و جنایت شان بیشتر می‌شود.
اگر تو تسلیم شوی، من تسلیم شوم برنده همیشه ستم‌کاران خواهند بود. امید دلیل زندگی همه‌ی ماست،  می‌دانیم که روزی به آزادی خواهیم رسید. امروز در افغانستان ظلم همان ظلم است، ظالم همان ظالم است، مظلوم هم همان مظلوم است، ‌ما زنان و دختران  را هیچ‌کس جز خودمان نمی‌تواند درک کند. پس بیایید با هم و درکنار هم بی‌ایستیم و با ظالمان بجنگیمو سکوت نکنیم.