زمانی‌که طالبان یکبارگی موئسسات پزشکی را در سراسر افغانستان بستند، دانشجویان در شهر مزار شریف چپن‌های سفیدشان را به رسم اعتراض در برابر این تصمیم گروه طالبان به آتش کشیدند.

ماری محبیان یکی از دانشجویان در شهر مزار شریف گفت زمانی‌که چپن های سفیدمان در آتش می‌سوخت من و دوستانم دقیقا می دیدیم که رویاهای‌مان در حال سوختن و از بین رفتن است.

دانشجویان معترض همچنان گفتند که بستن ناگهانی درب مراکز پزشکی هزاران دختر را در افغانستان در وضعیت مبهم و تاریک قرار داده است و پیامدی این تصمیم گروه طالبان در کشوری که بالاترین میزان مرگ و میر مادران و نوزادان را در جهان دارد نیز به شدت ناگوار خواهد بود.

بر اساس مصاحبه‌های انجام شده با دختران دانشجو در آموزشگاه‌های طبی در میان آنان کسانی بودند که تنها یک الی دو روز تا امتحانات نهایی آنان باقی مانده بود و آنان برای یک دور کامل آموزش‌های طبی ۷۵ هزار افغانی معادل هزار و هفتا دالر آمریکایی، هزینه کرده بودند.

از زمانی که طالبان در سال ۲۰۲۱ به قدرت رسیدند، زنان را از کار و آموزش منع و محدودیت‌های شدیدی بر زندگی آن‌ها اعمال کرده‌اند، طالبان زنان و دختران به طور وحشیانه در حصر خانگی قرار دادند.

آموزش‌های طبی تنها گزینه‌ی باقی مانده بود که دختران می‌توانستند در آن آموزش ببیند و راه برای کسب در آمد وجود داشته باشد.

بانو محبیان، ۲۴ ساله، امیدوار بود که با کار کردن بعنوان پرستار بتواند هزینه زندگی اش را تامین کند و در برابر مشکلات اقتصادی مبارزه کند.

محبیان می گوید:” تنها امیدواریم این بود که بتوانم پس از ختم دوره دانشجوی‌ام، صاحب شغل شوم، اکنون نمی‌دانم چقدر با این وضعیت دوام خواهم آورد”.

دوره‌های آموزشی پرستاری ۲۰ هزار افغانی در سال هزینه دارد، اما دانشجویان که از این رشته فارغ التحصیل می‌شدند با ده هزار افغانی در ماه شروع به کار می‌کردند و با کسب تجربه تا ۱۵ هزار نیز میرسید.

شماری از دانشجویان دختر برای تامین هزینه‌های تحصیل‌شان در رشته پزشکی حتی طلا و جواهرات‌شان را فروختند.

یکی از دانشجویان از دوست اش که یک خانم بیوه است و سرپرستی دو فرزند را بر عهده دارد چنین حکایت می‌کند: ” او تمام طلا هایش را فروخت تا هزینه دوره آموزش پرستاری اش را بپردازد و بتواند و پس از فراغت صاحب وظیفه شود و در آمد حاصل کند و با آن درآمد  راحت به زندگی اش ادامه دهد. وی پس از بسته شدن درب آموزش‌های طبی، از اوج نا امیدی مچ های دست اش را برید”.

گروه طالبان هیچ دلیلی واضح و قناعت بخش برای بستن درب مراکزهای طبی برای دانشجویان ارایه ندادند و تنها ذبیح الله مجاهد سخنگوی رژیم طالبان اعلام کرد که درب مراکز طبی باید تا فرمان بعدی هبت الله رهبر این گروه بسته باقی بماند.

دانشجویان گفتند که ماموران امر به معروف گروه طالبان در درب ورودی مراکز آموزشی طبی در نقاط مختلف کشور توظیف شدند و به خانم‌ها اجازه ورود نمی‌دهند، آنان به دانشجویان گفتند که زنان باید در خانه بمانند و زمانی هم به بیرون می‌آیند محرم و حجاب داشته باشند.

پردیس محمدی، دانشجوی پرستاری در استان بغلان در آستانه امتحانات نهایی خود بود که فرمان بستن درب مراکز آموزشی طبی از سوی رهبر طالبان صادر شد.

پردیس قبلن در کلینیک زنانه بعنوان کار آموز کار میکرد، به وی پیشنهاد شغلی داده شد.

او گفته است که امتحان برگزار نشد و درب مراکز آموزشی پزشکی بسته شد، بدون مدرک و با دنیای از غم و اندوه در گوشه‌ی خانه مانده‌است.

این خانم می‌گوید: “گاهی اوقات به پشت بام خانه‌ام می‌روم و می‌خواهم خود را به زمین پرتاب کنم و با این همه نا امیدی به زندگی‌ام پایان دهم.

نهادهای بین المللی حقوق بشری بستن درب مراکز آموزشی از سوی گروه طالبان را محکوم کرده‌اند و گفته‌اند که افغانستان نیاز شدید به پزشکان زن دارد و این کشور از گذشته درگیر کمبود کادر صحی زنانه بوده است.

سازمان های بین المللی پیامدهای این اقدام گروه طالبان را به شدت جدی و زیانبار برای آینده افغانستان خوانده است.

طبق گزارش سازمان ملل در سال ۲۰۲۱، افغانستان نیاز مبرم به ۱۸۰ هزار خانم برای رفع کمبود کادر صحی و بهداشتی زنانه داشت.

سخنگوی وزارت صحت عامه گروه طالبان کمبود کادر صحی زنانه در سراسر این کشور را تکذیب کرده و گفته است که افغانستان دارای ۱۰۰هزار کارمندصحی زنانه در سراسر این کشور است.

بانو محمدی این ادعای سخنگوی وزارت صحت طالبان را رد کرد و گفت که زنان و دختران در نقاط دور دست،  هیچ‌گونه دسترسی به خدمات صحی ندارند و حتی کیلومترها راه را طی می‌کنند تا به کلینیک‌های صحی زنانه برسند، اما پس از سلطه گروه طالبان شماری زیادی آنان نیز بسته شدند.

این دومین بار بود که آروزهای بانو محمدی به خاک یکسان شد، او در سال ۲۰۲۱ نیز وارد دانشکده پزشکی شده بود و امید داشت تا یک متحصص زن گردد، اما طالبان وارد کابل شدند و درب دانشگاه ها به روی آنان بستند.

مادر محمدی که خیاط بود، پس اندازش را صرف دوره تحصل دوساله‌ی دخترش کرد و امیدوار بود که محمدی بتواند بعنوان یک پرستار مصدر خدمت به خانمان نیازمند افغانستان گردد و آینده متفاوت تر از مادرش داشته باشد.

بانو محمدی از روز بسته شدن درب مراکز طبی که در آن مشغول آموزش بود چنین حکایت میکند:” هم صنفی های من در برابر این تصمیم گروه طالبان اعتراض کردند و از ماموران امر به معروف طالبان پرسیدند؛ آیا شما همسر یا دختر ندارید؟ اگر در کشور پرستار زن و کادر صحی ویژه خانم ها نباشد، آنها را کجا خواهید برد برای درمان؟ ماموران امر به معروف طالبان در پاسخ به هم صنفی هایم گفتند که به شما نیاز نداریم و بدون شما نیز میتوانیم زنده بمانیم، دختران باید تنها در خانه بمانند.”

مروه عظیمی در بدخشان، در حال آمادگی برای امتحانات نهایی خود بود که انستیوت های طبی بسته شد، مادر عظیمی متخصص زنان است و خودش میخواست پزشک شود، اما پس از ورود طالبان به کشور و بستن درب دانشگاه ها، وی از سر ناگزیری پرستاری را انتخاب کرد.

مروه می گوید:”در حال حاضر، احساس می‌کنم پول، انرژی و زمانم را بیهوده صرف کرده‌ام، اما طالبان باید بدانند که با بستن درب دانشگاه ها و مراکز آموزش طبی ما را متوقف و نا بود نمی کند.

منبع: جاپان تایمز