پس از سقوط دولت پیشین و روی کار آمدن نظام طالبان، سید نبی نبیل، یکی از چهره های است که در همسویی با طالبان و برخی حلقات جهادی ساکن در کابل، جریان سفید نمایی و سفید سازی و ادبیات سازی به طالبان را شکل داده و با الفاظ و ادبیات چاپلوسانه در پی خوش سازی طالبان می‌باشد.

سید نبی عضو شورای نظار و عضو جمعیت اسلامی و از افراد نزدیک به قهرمان ملی بود که در بخش های عقیدتی کار می کرد و در بیست سال گذشته نیز کارمند وزارت امور خارجه و دیپلمات بود. ایشان ظاهراً برآمده از یک حوزه و تفکر ضد طالبان بودند، اما به لحاظ فکری دیروز هم گرایش و تفکر طالبانی داشت و امروز عملا با برگشت رژیم تروریستی طالبان با نادیده انگاری جنایت‌های بی شمار طالبان و فراموشی حافظه مبارزاتی خود دست‌کم در مبارزه و مقاومت اول علیه طالبان به آن‌ها ادبیات سازی می‌نماید. او می‌گوید که طالب غلبه محوراست و بر اساس غلبه نظامی به قدرت رسیدند، در حالیکه همه می‌دانند که طالب هیچ جای را به جنگ نگرفته، برگشت طالبان نه بر اساس غلبه بلکه بر بنیاد معامله‌های سیاسی خائنانه در سطوح داخلی و خارجی بود که هر روز ضمائم این معامله‌های خائنانه آفتابی می‌شود. سید نبی می‌گوید که افغانستان در بیست سال گذشته در اشغال بود، اما اینکه او چرا در حکومت تحت اشغال اجرایی وظیفه کرده و بحیث دیپلمات کار کرده و صاحب جایگاهی بوده در واقع تناقض گویی شدید و خاک پاشی به چشم مردم و عملکرد های خود می باشد. اگر حکومت اشغال بود او باید به جای کار در حکومت و مناصب دیپلماتیک به صف مبارزه می رفت. او از طرح ناقض و بی معنی حرف می‌زند که گویا در همکاری با وزارت خارجه، نمایندگی های سیاسی که از رژیم تروریستی طالب حمایت نمی‌کنند در آنجا انتخابات برگزار شود و کارمندان و دیپلومات ها از راه انتخابات تعیین شوند تا خدمات قونسلی فراهم کنند و نمایندگی فعال از مرکز نمایند، در این قسمت صحبت‌های او هم پریشان گویی های زیادی دیده می شود که حاکی از شیفتگی بیش از حد به هیبت الله و متقی را نشان می‌دهد و در حالیکه رژیم طالب فاقد مشروعیت ملی و جهانی است و هیچ کشور طالب را به رسمیت نشناخته و سی و پنج میلیون انسان افغانستان از سه سال به این سو در یک گروگان گیری شدید قرار دارند و کشور فاقد چشم انداز سیاسی و مردم سالاری است، به جای اینکه او از انتخابات و تعین سرنوشت و حقوق زنان در کشور حرف بزند، با ماست مالی و پریشان گویی ها، خواهان برگزاری انتخابات در چند نمایندگی‌های سیاسی است که این مسایل و تلاش ها، لابی‌گری و خدمت صادقانه به یک رژیم متوحش و تروریستی بوده و مردم چهره‌ها و افراد چند پهلو و بی ثبات را فراموش نخواهند کرد که گاهی مجاهد می‌شوند، گاهی دموکرات و گاهی طالب و به نرخ روز نان می‌خورند و آن‌ها با تغییر یک نظام، نکتایی را کشیده، لنگی سر می‌کنند و به تمام بدبختی ها و ویرانی‌های که طالب بر مردم تحمیل کرده، چشم پوشی می کنند. مردم سزاوار یک نظام مدرن، دموکراتیک و مطابق به خواست های خودشان هستند نه سزاوار یک رژیم تروریستی، ضد زن، ضد ارزش‌ها و ضد پیشرفت افغانستان.