من فکر میکنم از عمدهترین مشکلات مردم افغانستان، فراموشکاری و نداشتن حافظه تاریخی است. سه سال میشود که طالبان دوباره از راه غیر مشروع و توطئه استخبارات دنیا، بر کشورِ مسلط شدند که سالها مردم و شهروندان این کشور قربانی و طعمه حملات مرگبار انتحاریها و جنایات وحشتناکشان بودند. طالبان تنها محلات نظامی دولت جمهوریت را هدف نمیگرفتند ما شاهد انتحاریها فاجعانه در داخل شهر و مساجد هم بودیم، مادرانی در انفجارهای طالبان داغدار شدند که پسران خورد سن شان در داخل شهر دست فروشی میکردند تا لقمه نانی درآورند. حملات انتحاری طالبان در درب دانشگاهها و مکاتب جان جوانان و نوجوانان دانشجو را گرفت که با تمام آرمانهای شان در دل خاک رفتند. اگر فرصت تحقیقات مساعد شود و سراغ مردم برویم، من باور دارم که اکثریت مطلق افغانستانیها به شکل از اشکال قربانی جنایات گروه طالبان شدند. روی این نمیچرخیم که ۲۰ سال جنگ ناامن سازی کشور از سوی این گروه چقدر روی اقتصاد، سیاست، فرهنگ و پیشرفت تاثیر منفی گذاشته است. فقظ میتوانیم بگویم “هر بدبختی بر میگردد به نا امنی” در حالیکه طالبان بسیاری از خشونتها و جنایات بشری مانند، انفجار، انتحار، سلاخی و کشتارهای بیرحمانه را در پیش چشم مردم در ۲۰ سال گذشته انجام داند و همه ما نظارهگر بودیم. صبح که از خواب بلند میشدیم دوتا خبر داشتیم یا یکی از بستگان مان در خط نبرد با طالبان شهید شده یا یکی از بستگان در انتحاری کشته شده است. از بسکه وقوع انفجارهای مرگبار و پر تلفات در داخل کشور زیاد شده بود، رسانهها تا پنجنفر تلفات را گزارش نمیکردند و تلفات چهار پنجنفر برای مردم هم معمولی شده بود. با کمال تاسف این همه جنایات را نخست آنانی فراموش کردند که خانوادههای خودشان هم قربانی جنگهای طالبان شدند.
برای یادآوری و بازگشت به حافظه تاریخ چند نمونه حملات انتحاری طالبان را اینجا تذکر میدهم: ۲ قوس ۱۳۹۳ برابر به ۲۳ نوامبر ۲۰۱۴: در حمله انتحاری مرگبار طالبان در جریان مسابقه والیبال در ولسوالی یحییخیل ولایت پکتیکا بیش از ۵۰ تن شهید و بیش از ۶۰ نفر زخمی گردیدند. بسیاری از قربانیان این حمله کودکان، نوجوانان و غیرنظامیانی بودند که به مصروف تماشای مسابقه والیبال بودند.
همچنین شبکه حقانی ساعت ۸:۳۰ دقیقه روز چهار شنبه ۳۱ مه سال ۲۰۱۷ که دقیق روز پنجم رمضان بود با راه اندازی بزرگترین حمله انتحاری در چهارهای زنبق شهر کابل ۹۰ نفر کشت و ۴۶۳ نفر را زخمی کرد که از میان زخمیها هم چندین تن جان باختند. این حمله را شبکه حقانی در هماهنگی با استخبارات پاکستان توسط یک تانکر انجام داد. در این حملهی فاجعهبار دهها خانوده در ماتم غم و اندوه نشستند، اما از میان آنان یک خانواده که تا هنوز هم اثری از مرد خانهاش را پیدا نکردهاست. “عبدالمنان خلیل، در محل حادثه پلیس راهنمایی و رانندگی بود. او یکی از چندین قربانی این انفجار است که خانواده اش تا امروز نتوانسته جسدش را بیابد.” حادثه مرگبار مسجد وزیر اکبرخان، شیر شاه سوری و حمله بر بیمارستان در غرب کابل و همچنان حمله انتحاری در سال ۱۳۹۵ بر اجتماع جنبش روشنای در چهاراهی دهمزنگ که ۸۶ تن کشته و بیش از ۴۰۰ تن دیگر زخمی شدند نیز در کارنامه طالبان ثبت است.