باوجود اعتراضات گسترده و پیهم شهروندان به مداخلات و نحوه توزیع ناعادلانه کمکهای بشردوستانه، طالبان همچنان در جریان سهسالواندی گذشته بر مداخلات خود در روند توزیع کمکهای بشردوستانه ادامه دادهاند. گزارشها نشان میدهد که این کمکها عمدتاً به افراد نزدیک به طالبان و هواداران این گروه تخصیص مییابد، در حالی که نیازمندان واقعی از دریافت این کمکها محروم ماندهاند. بهویژه در ولایت هرات، باشندهگان هرات تأکید دارند که طالبان اولویت توزیع کمکها را نه بر اساس نیاز، بلکه بر پایه وابستگی سیاسی و وفاداری به این گروه تعیین میکنند.
در برخی مناطق هرات، مانند کوهزور و زیرکوه، روستاهایی که اعضای بیشتری از طالبان در آنها حضور دارند یا کشتههای بیشتری دادهاند، سهم عمدهای از کمکها را دریافت میکنند. این در حالی است که مناطق تحت کنترل نیروهای پیشین حکومت افغانستان از دسترسی به این کمکها محروم شدهاند. بهعنوان نمونه، روستای “بختآباد” به دلیل حمایت گسترده از طالبان، به مرکز توزیع کمکها تبدیل شده، اما مناطق مجاور کاملاً نادیده گرفته شدهاند.
شماری از باشندهگان هرات، از مداخله مستقیم طالبان در فرآیند کمکرسانی مٶسسات بشردوستانه خبر داده و گفتهاند که طالبان لیست دریافتکنندگان را به دلخواه خود تنظیم میکنند و کارمندان سازمانهای بشردوستانه را وادار به پیروی از این لیستها میکنند. کسانی که در این لیستها قرار ندارند، عمدتاً به دلیل عدم وفاداری به طالبان از دریافت کمک محروم میشوند. این در حالی است که مواردی از تهدید، بازداشت و خشونت علیه معترضان نیز گزارش شده است.
به گفتهی باشندهگان هرات، در برخی مناطق، حتی کمکهایی که برای نیازمندان ارسال شده، پس از جمعآوری، به شکلی ناعادلانه بین کل ساکنان، از جمله افراد ثروتمند، توزیع شده است. این روند، که در مناطقی مانند؛ ادرسکن نیز مشاهده شده، منجر به افزایش نارضایتی و ناامیدی مردم نیازمند شده است.
بر اساس گزارش دفتر هماهنگی امور بشردوستانه سازمان ملل (اوچا)، طالبان در بسیاری از موارد بهطور مستقیم در فعالیتهای امدادی مداخله میکنند. تنها در ماه سپتامبر، ۱۷۳ مورد مداخله طالبان گزارش شده که به تعلیق ۸۳ پروژه بشردوستانه انجامیده است. این مداخلات شامل تهدید کارکنان مٶسسات، محدودیت دسترسی به مناطق نیازمند و کنترل شدید بر فعالیتهای امدادی بوده است.
این وضعیت، بحران انسانی در افغانستان را پیچیدهتر کرده و زندگی میلیونها نفر را تحت تأثیر قرار داده است. علاوه بر کاهش دسترسی نیازمندان واقعی به کمکها، این رفتار طالبان باعث تضعیف اعتماد عمومی به نهادهای بینالمللی شده است. اکنون بحران انسانی در افغانستان نه تنها به دلیل کمبود منابع، بلکه به علت سوءمدیریت و توزیع ناعادلانه کمکها به یکی از بزرگترین چالشهای این کشور تبدیل شده است.