یکی از استادان دانشگاه میگوید که با آمدن طالبان نظام دانشگاهی کشور کاملاً فروپاشیده است. او میگوید “در ضمن فضای دانشگاه، مدرسهای شده غیر از ریش و لنگی و کالای سفید یک پاچه بلند و یک پاچه پایین چیزی دیگری آدم نمیبینه هر روز ریش اندازه می کنند.” این استان دانشگاه میگوید آرزوهای بلند خدمت گذاری به دانشگاه و مملکت داشت، اما در حال حاضر با تسلط طالبان نه علاقه دارد، نه برنامه و انگیزه یی به تدریس و کارهای دانشگاهی باقی مانده است و رفتن به دانشگاه یک مجبوریت است و بس. با اندوه و تاسف فراوان کدر های و سرمایه های علمی کشور فرار کردند و کشور در مسیر بدی قرار دارد.
او میگوید استادان دانشگاه در کنار فضای بسته و خفقان آور، مدرسهای شدن دانشگاه ها و رفتارهای نادرست و نا شیانه در محیط آکادمیک دانشگاه ها، با مشکلات مالی نیز رو به رو استند و معاش دانشگاه در نصف هر ماه تمام می شود. یکی از استادان دیگر که نمی خواهد نامش در گزارش گرفته شود میگوید که چیزی به نام دانشگاه، تدریس و محیط آکادمیک در کشور باقی نمانده، همه جا به مدرسه تبدیل شده و کسانیکه از مدارس فارغ شدند در دانشگاه ها مضامین تخصصی تدریس می کنند. او میگوید از وضعیت پیش آمده سخت خسته و به ستوه آمده و بنابر ناگذیری های اقتصادی در کنار اینکه با دل نا خواسته به دانشگاه می روم، تاکسی شهری در شهر کابل دارم.