گفتگوی ویژهی بی بی سی فارسی با «احمد مسعود» رهبر جبههی مقاومت ملی افغانستان!
خبرنگار: نشست مخالفان سیاسی حکومت طالبان در ویانا یا وین اتریش تنها چند روز پیش از نشست سازمان ملل و حکومت طالبان در دوحهی قطر برگزار شد. در این نشست احمد مسعود رهبر جبهه مقاومت ملی افغانستان سازمان ملل را به دلیل میزبانی از طالبان به نقض اصول خود و مشروعیت بخشیدن به افراطیگری و تروریزم متهم کرد، او همچنین گفت اگر مردم افغانستان طالبان را انتخاب کنند تسلیم ارادهی مردم می شویم. جبههی مقاومت ملی سه سال است در افغانستان مشغول نبرد نظامی علیه طالبان است و در تازهترین گزارش دبیرکل سازمان ملل آمده که در سه ماه گذشته ۲۶ حمله در بخشهای مختلف افغانستان انجام داده است.
جبههی مقاومت تا چه حدی در ایجاد اتحاد میان مخالفان طالبان موفق بوده است؟ رابطهی این جبهه با ایران چگونه است؟
من ضیا شهریار هستم و این گفتگوی ویژه است با احمد مسعود.
خبرنگار: جناب مسعود تشکر از وقت تان!
میخواستم با این شروع کنم که کنفرانس ویانا چهارمین دور اش برگزار شد و این سومین سال است که این کنفرانس برگزار میشود. در کل هدف این کنفرانس چیست؟ و حال که چهارمین دور اش برگزار شده دستآورد اش چی بوده؟
احمد مسعود: تشکر، هدف از روند ویانا انسجام تمام ظرفیتهای سیاسی و اجتماعی مردم افغانستان برای پیدا کردن یک راهحل برای شرایط اسفناک فعلی کشور ماست و تا امروز موفق شده که قدم به قدم چتری منسجم از حضور تمام اقشار جامعه از سیاسیون گرفته تا غیره، روز به روز وسیعتر و کلانتر شود، که در این روند از هر دفعه دیگر بزرگتر و با اقشار مختلف، گروههای مختلف، جبهات مختلف، احزاب مختلف برگزار شد و دستآورد همین بود که یک توافق کلی روی موجود بودن یا تقویهی یک نقشهی راهی است که چطور بتوانیم آرام آرام همین پروسه یک راهحل جایگزین و بدیل را برای شرایط فعلی ارائه بکند و برای تطبیق آن تلاش بکند.
خبرنگار: به نظر شما چرا سازمان ملل تن داده به اینکه تنها طالبان در نشست دوحه شرکت داشته باشند و حتی ظاهراً به درخواست هایشان پاسخ مثبت داده که نماینده دیگرها نباشند و ممکن است که این روند در نهایت امر منجر به رسمیت شناختن حکومت طالبان شود از طرف جامعه بین المللی و اینکه کرسی افغانستان در سازمان ملل به طالبان سپرده شود؟
احمد مسعود: این را باید از خودشان بپرسید که چرا روی حرفی که خودشان چند ماه قبل زدند ایستاد نمیشوند. متاسفانه چنین یک عملکردهایی توسط سازمان ملل در طول دیگر ادوار گذشته و در طول سالیان گذشته نه تنها در قسمت افغانستان بلکه بسا موارد دیگر در گپهای کلان جهانی سبب بی اعتبار شدن سازمان ملل شده که شما آن را شاهد هستید. متاسفانه چنین سیاست ها و دوری جستن از آن برنامههای که خودشان اعلان می کنند به این سرعت و قبول کردن شرایط یک گروهی که چنین بالای مردم افغانستان یک ظلم و توحش انجام می دهند جز یک ناامیدی نسبت به کلیت سازمان ملل چیز بیشتری به بار نمیآورد.
خبرنگار: فکر نمی کنید که این بیانگر یک نوع ناکامی مخالفین طالبان باشد و این که ناامید شدن و یأس سازمان ملل و جامعه بین المللی از اینکه بدیلی وجود ندارد و بلاخره باید برویم با همین گروهی که یا حکومتی که طالبان فعلا در افغانستان ساختند و در گزارش اخیر خود دبیرکل سازمان ملل گفت که اتحاد عمومی افغانستان را توانستند حفظ کنند و حاکمیت ملی را اعمال کردند بر سراسر خاک و سرزمین افغانستان. فکر نمی کنید که این ناکامی شما به عنوان رهبر مخالف طالبان و دیگر مخالفین باشد؟
احمد مسعود: در این راستا شما باید اینگونه توجه بکنید که کدام فرصت در اختیار مخالفین قرار داده شد، این ناکامی جامعه جهانی را، عدم مسئولیت پذیربودن شانرا در قبال مردم افغانستان نشان میدهد. این ناکامی مخالفین نیست؛ مخالفین در طول این مدت تمام تلاش خودرا بخاطر دفاع از مردم، بخاطر انسجام، بخاطر اتفاق انجام دادند و به دستآوردهای زیادی هم رسیدند. شما شاهد مبارزهی بانوان ما هستید که زندان را قبول کردند، شکنجه را قبول کردند اما از ارزش خود و حرف خود نگذشتند. شما مقاومتگران را دیدید که شهید دادند، کشته دادند، زخمی دادند، اسیر دادند اما از ارزش خود نگذشتند. و شما شاهد ایجادشدن گروههای مختلف و انسجام شان در چنین روندها برای پیدا کردن یک راه حل سیاسی شاهد اش هستیم. اما بازهم می گویم متاسفانه از سازمان ملل شروع تا یک طبقه دیگر بازیگران بازهم افغانستان را از دید بازی های ژئپولیتیک خود میبینند و آن سبب این شد که آنها بازندهی اصلی در قصهی افغانستان باشند و آنها باشند که فرصت را برای مردم افغانستان مهیا نمی سازند. از نگاه به رسمیت شناختن هر گروهی که مشروعیت داخلی را کسب نکنند، مشروعیت خارجی آنها معنا ندارد. وقتیکه حتی حضور بانوان و جامعهی مدنی قابل قبول به گروه طالبان نیست بقیه اش را شما ببینید. از نگاه این که آنها امنیت آوردند، از نگاه این که آنها از نگاه اقتصادی ثبات آوردند، از نگاه بعضی موارد و مسائل دیگری که گفته میشود، از نگاه مسائل امنیتی باز تناقض را در همین گزارش اخیر شان شما شاهد بودید که گفته شده به یک ترتیبی فعالیت ها چگونه بوده.
خبرنگار: دقیقاً همین را می خواستم بپرسم که جبههی مقاومت در سه ماه گذشته ۲۶ حمله را انجام دادند واضحاً هم گفتند که این حملات به آن حدی نبوده که وضعیت امنیتی افغانستان مختل شود و طالبان را به حساب ادعای شان را مبنی بر امنیت سرتاسری زیر سوال ببرد؟
احمد مسعود: بدون شک اینکه هر چیز زمان میبرد، هیچچیزی در ابتدای امر اتفاق نمی افتد، آنهم به این سرعت و در چنین شرایط. شما این را حتماً در نظر داشته باشید که افغانستان امروز تبدیل شده به یک زندان برای مردمش، شرایط حقوق بشری را گزارش آقای رچارد بنت و حقوق بشر سازمان ملل را شما به یک ترتیبی مرور کنید اوضاع مشخص است. از نگاه امنیتی شما گزارشی را که پسر بن لادن دعوت میکند از تمام تروریست ها که بیایید افغانستان که امروز مدینه فاضله شده و امروز امن و امان است بر ما و شما. و در عین حال شما شاهد این هستید که طالب غیر خودش هیچکس دیگر قبول ندارد پس دستآوردی که دنیا و سازمان ملل در این مدت از طالبان داشته چی بوده؟ این را من به هیچ عنوان شکست مخالفین نمیدانم بلکه این را شکست جامعه جهانی و در رأس سازمان ملل میدانم .
خبرنگار: در کنار این صحبت ها شما در نشست ویانا گفتید که اگر طالبان انتخاب مردم افغانستان باشد ما به او انتخاب احترام می گذاریم، منظور تان از این حرف چیست؟
احمد مسعود: این مورد مسئله ایست که من فکر می کنم در یک و نیم سال گذشته و در یک مصاحبهی دیگر با بی بی سی این مسئله را مطرح کردیم و این حرفی بود که در اوایلی که مقاومت شکل گرفت، وقتیکه طالبان پنجشیر را محاصره کرده بودند من در پنجشیر بودم در مذاکراتی تقریباً که دو/ سه هفته ای طول کشید با طالبان به کرات این را گفتم. تقریباً برای این که آغازگر جنگ نباشیم، به این که پیش تاریخ و مردم صباحروز گردن ما بند نماند و این که مسئولیت خود را پیش خدا و مردم خود ادا کرده باشیم کسی در رئوس طالب تقریباً نمانده بود که ما برایش به یک ترتیبی پیام خود را نرسانده باشیم و گوشزد نکرده باشیم این که راهحل صلح، گفتگوهاست و شما دروازهی جنگ را بسته کنید و از حمله جلوگیری کنید، هیئتهای علما رفتند، هیئتهای سیاسی رفتند.
خبرنگار: یعنی این موضوع را باز شما بعد از سه سال دوباره تکرار کردید در این نشست که انتخاب مردم افغانستان اگر باشد – او داستان را قبلا میدانیم در مورد اش. میخواهیم سر این مورد تمرکز کنیم که پیشتر گفتید که طالبان یک گروه تروریستی است، افغانستان به محل امن گروهای تروریستی منطقه تبدیل شده باز اگر مثلا فرض کنیم حتی انتخاب مردم افغانستان باشد چگونه شما از ارزش های را که برایش باور دارید می گویید که مثلا بحث حقوق زن ها است اگر این انتخاب است، شما همین را احترام می گذارید؟
احمد مسعود: ببینید من چرا این تاریخچه را گفتم، خواست ما از دیروز تا امروز تفاوت نکرده، دیروز هم وقتی که ما با طالبان صحبت کردیم گفتند بیایید سر پنجشیر گپ میزنیم، گفتم حرف من پنجشیر نیست، حرف من فراتر از آن است بیایید که سر افغانستان صحبت بکنیم منشا مشروعیت شما در افغانستان چیست؟ اگر منشا مشروعیت یا مرجع مشروعیت شما میل تفنگ است خوب قصه همین معلوم است، ظلم است نه از نگاه شرعی به ما روا است که زیر ظلم زندگی بکنیم و نه از نگاه اخلاقی و ارزشی؛ اما اگر مرجع مشروعیت شما انتخاب ملت است من هیچ حرفی ندارم، شما نیاز نیست پیش من بیایید بگویید که بیا وزیر شو یا وکیل شو یا یک چیزی دیگر. به افتخار در کشور خود به عنوان یک معلم میکنم. ما حرف امروز ما، حرف تمام مخالفین این نیست که جایگاهی به احمد و محمود پیدا شود. حرف ما این است که جایگاهی برای مردم اففانستان پیدا شود.
خبرنگار: که نتیجهی پروسهی چی باشد؟ چی نوع پروسه باشد، انتخابات دموکراتیک؟
احمد مسعود: باید مردم افغانستان طی یک پروسهی مشروع انتخاب بکنند، مردم افغانستان انتخاب میکنند، همین فردی بنام شیخ هیبت الله ای که می گوید دخترها و بانوان درس نخوانند، انتخاب ملت است من چی حق دارم که به آن اعتراض بکنم.
خبرنگار: و شما او انتخاب را احترام می کنید؟
احمد مسعود: انتخاب مردم است.
خبرنگار: حتی اگر دخترهای افغانستان در نتیجهی رأی خود مردم افغانستان نتوانند مکتب بروند؟
احمد مسعود: خوب شما می دانید که باز این عقلانی نیست که مردم بگویند نه، من نمیخواهم دخترم درس بخواند، او امکان ندارد!
خبرنگار: بسیار خوب، در مورد خود جبههی مقاومت اگر صحبت بکنیم. به انتخابات اشاره کردید، به روند دموکراتیک اشاره کردید، منتقدهای شما می گویند که چقدر خود جبههی مقاومت یک نهاد دموکراتیک است که به اساس همان حتی اگر یک نهاد کوچک هم است در مقایسه با افغانستان مثلا خود شما چگونه انتخاب شدید به عنوان رهبر جبهه مقاومت، دیگر اعضای جبههی مقاومت در نتیجه چی پروسهی دموکراتیک تعیین شدند؟ چی مکانیزیمهای دموکراتیک را مبنی بر انتخابات را شما دارید؟
احمد مسعود: ببینید من در اینجا چند چیز مطلب را می گویم، یک: الحمدالله ظرفیت و تشکیلات جبهه یک ظرفیت و تشکیلات افغانستان شمول است، من می شنوم یک سلسله انتقادات صحبتها، حرفها، این زمان و وقت نه ما و نه جبهه آنقدر وقت نداریم که بیاییم این انتقادات به عنوان به یک ترتیبی دانه دانه پاسخ بگوییم و تمرکز کاری ما و اصول کاری ما و دستور ما به تمام اعضای جبهه این بوده، بجای انتقاد از تاریکی و صد فحش و دو زدن به تاریکی شما برویید یک شمع روشن کنید این حرف ما بوده، و از روز اول تا امروز تلاش ما همین بوده این که چی انتقادی اینها میشوند. شاید بعضی اش وارد باشد، اکثرش وارد نیست. تمرکزتان به این نباشد که بروید جواب انتقاد را بدهید. تمرکزتان این باشد که یک کار درست بخاطر مردم انجام بدهید و یک شمع روشن کنید. دوم: از نگاه خود جبههی مقاومت ملی، جبههی مقاومت ملی یک دولت نیست، تلاش ما به این نیست که ما برویم و جایگزینی به یک ترتیبی دولت شویم. بلکه تلاش ما بر این است که یک دولت مشروع برآمده از ارادهی مردم افغانستان شکل بگیرد. شما این را خود می دانید در بسا کشورهای دموکراتیک وقتی در یک شرایط جنگی قرار میگیرند انتخابات و بسا موارد دیگر به تعلیق قرار داده می شود تاعبور از آن شرایط بحرانی این انتظار نباید بر ما باشد که در شرایط فعلی جبهه قسمی عمل بکند و پیش برود انگار شرایط عادی است. در همین شرایط فعلی چگونه ما یک روند دموکراتیک را به انتخاب افراد در سطوح جبهه به یک ترتیبی بیاوریم.
خبرنگار: منبع مشروعیت جبههی مقاومت چیست؟ سوالی است که من در جاهای زیادی به آن مواجه شده ام یعنی جبهه مقاومت مشروعیت خود را از کجا میگیرد؟
احمد مسعود: دو بعد مشروعی دارد؛ یک بعد مشروع مردم، حمایت مردم، چی در داخل چه در بیرون شما شاهد آن از روز اول تا امروز بودید. بعد دومی که مشروعیت میدهد حقانیت مبارزه است. ظلم بر بانوان ما، جلوگیری آنها از تحصیل، کشتار و قتل و اختطاف، شکنجه و توهین و تحقیر تمام این موارد هم از نگاه شرعی هم اخلاقی و هم ارزشی حقانیت میدهد به مبارزه و شما شاهد این هستید که چنان این حقانیت بالاست که اگر یک فردی در یک گوشه بلند میشود بر کوهی یا بر سرکی به اعتراض میبراید قهرمان مردم افغانستان می شود این نشان از محبوبیت حقانیت این داعیه و این مبارزه دارد و راه این که این مربوط جبهه است و یا گروهی دیگر مبارزه در مقابل تاریکی محبوبیت و مشروعیت از آدرس مردم میگیرد و این کامل معلوم شده آن چیزی که شما چی در صفحات مجازی و چی در برخوردی که با مردم دارید این را شاهد هستید اما در عین حال این را می گویم ما ضمن اینکه این دیدگاه و این شرایط را توضیح دادیم در داخل جبهه ما چیزی داریم بنام مجمع عمومی؛ این مجمع عمومی که ما در تلاش این هستیم و در شرایط سختی قرار داریم. جنگ های متعدد را گذشتاندیم، شهدای زیادی دادیم، فرصتها به یک ترتیبی سختیهای زیادی را دیدیم؛ اما سر او مصمم هستیم در همین شرایط سخت مجمع عمومی جبههی مقاومت ملی که عالیترین مقام تصمیم گیری است را که متشکل از تمام ظرفیت ها و افغانستان شمول باشد را ایجاد کردیم.
خبرنگار: باز هم در همین راستا انتقاد و سوالی که بوده وجود دارد این که میگویند جبههی مقاومت منحصر به یک خانواده است، منحصر به یک ولایت است بارها از جاهای مختلف شنیدیم میخواستم همین فرصت را داشته باشم، مستقیم به مخاطبین شما همین را جواب بدهید که منحصر به خانوادهی خود شما است، به اطرافیان تان است، اعضای خانواده تان است، اگر بزرگتر نگاه کنیم ولایت پنجشیر و بیشتر اعضای جبهه مقاومت از پنجشیر هستند و نهایتاً از یک قوم افغانستان تاجیک و حتی سِمتهای مهم در جبهه به اعضای خانواده و به افرادی که بیشتر از ولایت پنجشیر هستند داده شده، پاسخ شما به این انتقادات چیست؟
احمد مسعود: فقط دو امر. یک: ببینید خود تشکیلات جبههی مقاومت را، آیا در تشکیلات جبههی مقاومت ملی این را شما یک تشکیلات خانوادگی می بینید؟ یا این را شما یک تشکیلات یک ولایت می بینید؟ اگرچه تاریخچه مردم پنچشیر، اندراب، خوست، تخار، پروان و کاپیسا همهی مردم افغانستان یک تاریخچه پر افتخار است. من افتخار می کنم برایش، من عاشقانه او مردم را دوست دارم، واقعا عاشقانه دوست دارم تا سرحدی که جان باشد فدای این ملت مردم می کنم. مردانه ایستاد شدند، مردانه این سختی ها را قبول کردند، شهید دادند من با خانوادهی شهدا که صحبت می کنم قسم بخدا که تنم میلرزد از عزت اونا از غرور اونا، من با خانواده ای که پنج عضو اش شهید داده صحبت کردم یک خانم مانده، مرا می گوید فلانی بگو کی نوبت بعدی است که من خودم به کوه میبرایم. لحاظا افتخار می کنم به ملت ام، افتخار می کنم به عزت شان، تمام مردم ما را الا لخصوص این ملت و مردمی که در همین شرایط سخت ایستاد شدند و مقاومت کردند و مبارزه کردند، این یک. اما این فداکاری ها و این که در همان مرحله از پنجشیر و اندراب مقاومت شروع شد و خوست شروع شد دلیل بر این نمی شود که ما بگوییم چون از اونجا شروع شد پس متعلق به همونجا است نه در همان جغرافیایی که باقی مانده بود مقاومت شروع شد، اما امروز شما اگر تشکیلات جبهه مقاومت را ببینید ازبک داریم، هزاره داریم، پشتون داریم، تاجک داریم، در شورای رهبری از تمام اقوام به یک ترتیب حضور دارند. پشهای داریم نورستانی داریم و در سطوح کلان رهبری مسئول سیاسی ما، مسئول نظامی، مسئول دفاتر و مسئولین کلان هیچ کدام از ولایت پنجشیر نیستند. هیچ کدام از اقارب ما نیستند اما همگی ظرفیت های صادق و ظرفیت های کارکن بر این هستند که همین کار را انجام بدهند. بله من یک چیزی را می پذیرم ما باید به مراتب از این بهتر افغانستان شمول تر و کلان تر باشیم اما ما در همان شرایط سخت قرار داریم با کسایی داریم کار میکنیم که در همان شرایط همانجا نزدیک فعالیت میکنند و کار میکنند. متوجه باشیم که ما در یک شرایط نورمال و عادی نیستیم که بسیار و تمام انتظارات را برآورده کنیم اما هدف ما همان است، آرمان همان است اما این انتقادی که میگویند این متعلق به یک خانوداه، متعلق به یک قوم، متعلق به یک ولایت است به من سند نشان بدهند. این جزئی از دسیسهها و توطئههایی است که میخواهند آخرین امیدهای مردم افغانستان را به یأس تبدیل بکنند.
خبرنگار: بسیار خوب. بیاییم در مورد رابطهی جبهه با کشورهای منطقه و جهان صحبت کنیم… ایران، جمهوری اسلامی ایران به صورت سنتی یکی از حامیان جبههی مقاومت، مقاومت گذشته و مقاومت جدید پنداشته میشد اما نشانه های زیادی دیده می شود که این رابطه گرم نیست. ایران به صورت گسترده با طالبان روابط خود را برقرار کرده، سفارت را به حکومت طالبان سپرده و حتی رسانههای ایران اخیراً گزارش دادند که نماینده هایی از شما میخواستند در مراسم تشییع آقای رئیسی، رئیس جمهور کشته شده ایران شرکت کنند ولی مقامات ایرانی این مسئله را اجازه ندادند، رابطهی جبهه مقاومت با ایران چگونه است؟
احمد مسعود: ببینید رابطهی جبههی مقاومت با تمام کشورها چی منطقه و چی فرامنطقه استوار بر منافع افغانستان است.
خبرنگار: من یک کمی تمرکز روی ایران بخاطری هم دارم که میفهمید در ایران هم مخاطبین داریم، شنونده ها داریم، آشنایی زیادی با شما دارند و دولت ایران هم که…
احمد مسعود: من خدمت شما شهریار صاحب توضیح می دهم که منافع جبهه و ارتباط جبهه استوار بر منافع افغانستان، مردم افغانستان، منافع کشورماست. من به خود این حق را نمی دهم که برخیزم و به یک ترتیبی به ایران بگویم که سیاست خارجی تو چگونه باشد. اونا بهتر می دانند که سیاست خارجی شان چگونه باید باشد و چگونه نباید باشد. بلی ما حق اعتراض، حق صحبت و حق گفتگو را داریم که این غلط، این درست؛ اما حق انتخاب با خودشان است.
خبرنگار: آیا شما اعتراض کردید به رابطهی رو به گسترش ایران و طالبان؟
احمد مسعود: ما اعلامیهها در بسا مواردی که اتفاقها افتاد، مثل تسلیم دادن سفارت واضح و آشکار این موقف خود را به یک ترتیبی بیان کردیم. هر جاییکه یک عملی بر ضد منافع ملی ما باشد، منافع ملی مردم افغانستان باشد ما او را اعلان کردیم و حرف ما را زدیم. اما روابط مردم افغانستان با مردم ایران با دولت ایران و با کشور ایران یک عمق استراتیژیک و یک عمق تاریخی دارد و ارزشی دارد. لحاظا این را نمیشود که نادیده گرفت، یک وقت یکی از مسئولین حکومت ما و شما حرف اش این بود که باید رابطه افغانستان با ایران رابطهی دولت با دولت باشد. این امکان پذیر نیست با این عقبه ها با این تاریخچه با این ارزش و بسا ارتباطات عمیقی که این دو کشور و این دو ملت باهم دارند لحاظا عمق این رابطه ها بسیار عمیق است و چنین یک سیاست های چه تاکتیکی و چه سیاستهای مقطعی نمی تواند که بیانگر سیاست دائمی یک کشور با یک کشور دیگر باشد. لحاظا در این شرایط نباید مجبوریتهایی که می توانند داشته باشند، یک دنیایِ از تروریزم امروز در افغانستان جای گرفته و بسا به یک ترتیب بحرانهای دیگر که میتواند موجود باشد، سیاست خود را انتخاب می کنند، بلی ما اعتراض در بسا موارد داریم اما در عین حال روابط ما با جمهوری اسلامی استوار بر منافع مردم افغانستان است و ما این رابطه را یک رابطهی تاریخی و ارزشی و استراتیژیک میدانیم. ملت ایران و ملت افغانستان دو ملت دوست، برادر بودند و هستند و خواهند بود.
خبرنگار: باوجود این حرفها ولی مثلا ذبیح الله مجاهد سخنگوی حکومت طالبان اخیراً گفت که ایران از اولین کشورهایی خواهد بود که حکومت طالبان را به رسمیت بشناسد و اگر مثلا باوجود این روابط عمیق فرهنگی که بین دو ملت وجود دارد نتیجهی کار دولت ایران حمایت از طالبان و بلاخره تقویت و مشروعیت بخشیدن بیشتر به طالبان باشد که شما آنها را دشمن خود میدانید چی میکنید در نهایت اگر ایران طالبان را به رسمیت بشناسد؟
احمد مسعود: چنین یک تصامیم توسط یک کشور صدمه های بسا جبران ناپذیری بر روابط دو کشور میتواند بزند. شما شاهد این هستید که پاکستان در یک مقطع برای مردم افغانستان بسیار عزیز پنداشته میشد؛ اما سیاستهای غلط یک مقطع دیگرسبب ناامیدی کلان مردم افغانستان شد که تا امروز ما و شما همان شکنندگی و بحران را در روابط این دو کشور میبینیم، قصه همین است که بعضی سیاست های غلط دوام و تداوم اش یا اتفاق افتادنش سبب بعضی خدشههای جبران ناپذیر میشود که امیدوار هستیم این اتفاق نیافتد.
خبرنگار: همین موضوع در مورد روسیه هم صدق می کند. کشور دیگری که به صورت سنتی روابط خوبی داشته با جبههی مقاومت و با شما و شما در یک جایی به حساب مستقر هستید، دفاترتان مستقر است تاجکستان که تحت الحمایت روسیه بشمار می رود، حداقل از نظر امنیتی و اخیراً شاهد بودیم که آقای پوتین صحبت هایی در مورد اینکه روابط باید با طالبان بهتر شود و اینکه از فهرست تروریستی روسیه احتمالا بیرون بکند و قزاقستان که از کشورهای متحد روسیه است این کار را انجام داد. چرا روسیه این کار را می کند؟ و چرا شما نگران نیستید که منجر به این شود که بلاخره شما مجبور شوید پایگاههای خود را در تاجکستان از دست بدهید؟
احمد مسعود: قدم نخست پایگاههای ما در افغانستان است. ما حضور ما در داخل افغانستان است و تفاوتی که وجود دارد همین است. وقتی که حتی آقای گوترش هم اذعان میکند براین که ۲۶ حمله، اگر چه از او به مراتب بیشتر بود در سه ماه گذشته اتفاق افتاده من میگیرم همان حرف اونا را، این خو اتفاق از یک کشور دیگر نمی شود، ما در همان داخل هستیم در همان داخل به یک ترتیبی ظرفیت ها و پایگاههای ما تلاش های خود را برای آزادی و برای پیروزی مردم افغانستان انجام می دهیم، ای یک – دوم: عین قصه ببینید سیاستهای کشوها استوار بر شرایط و منافع شان متغییر است، اتفاق می افتد و ما تلاش خود را بر اینکه آنها را متوجه این اشتباههای عمیق شان و استراتیژیک شان بکنیم، انجام می دهیم. این که میافتد، نمیافتد من مسئولیت را دیگر بر او ندارم. او قصه ایست که هر کشور می فهمد و کار خود اما دیگر، چی روسیه، چی ایران و چی امریکا هر کشور دیگر باید متوجه این قصه باشد. طالبها در چنین شرایط، امروز به هیچ عنوان نمایندهی مردم افغانستان نیستند و مشروعیت حکومتی بنام حکومت افغانستان را ندارند. مشروعیت بر هر گروه وقتی اتفاق میافتد که نمایندگی از مردم بکند و بر اساس ارادهی مردم بیایند تا آن زمان هرنوع روابطی که برقرار میشود تکتیکی است و با یک گروهی است و با یک کشور و ملت نیست یک. دوم؛ هر نوع قراردادی که به یک ترتیبی بر معادن و ذخایر طبیعی کشور ما اتفاق می افتد و اونا در صدد اش باشند هر کشوری باشد تاراج به حساب می شود، دزدی حساب میشود نه قرارداد دو جانبه و هر نوع تعامل دیگر مثل مسائلی که در دوحه اتفاق میافتد خیانت به مردم افغانستان است، و نه این که دیگه خدمتی به مردم افغانستان باشد.
خبرنگار: بسیار زیاد تشکر از شما!
احمد مسعود: تشکر از شما!
