سرویس خبری افغانستان

گروه طالبان پس از تسلط مجدد بر افغانستان، با اعلام بازگشت به اصول سخت‌گیرانه شریعت، محدودیت‌های فراوانی را بر زنان افغانستان تحمیل کردند؛ محدودیت‌هایی که

در ادامه‌ی سیاست‌های سخت‌گیرانه و محدودکننده‌ی گروه طالبان بر نظام آموزشی افغانستان، ندامحمد ندیم، وزیر تحصیلات عالی این گروه، بار دیگر از اجرای آن‌چه به‌زعم

صبح امروز گزارشی از روزنامه ۸صبح خواندم که به نکاح اجباری دختران در مدرسه‌های دینی تحت کنترل گروه طالبان در استان بغلان پرداخته بود؛ گزارشی

بدخشان، نه یک استان ساده و حاشیه‌نشین، بلکه آخرین تکه از حافظه‌ی خشمگین تاریخ افغانستان است که زیر بار مهار قبیله‌‌ی نمی‌رود؛ جایی‌که تفنگ اگرچه

گروه طالبان با اتکای بی‌حد به قهر ساختاری، مشروعیت‌سازی مبتنی بر زور و جعل مفاهیم دینی برای توجیه خشونت، در حال تحمیل نظمی سیاسی‌اند که

در میانه‌ زنجیره‌ی از دره‌های خسته و کوه‌های به‌ظاهر خاموش شمال‌شرق افغانستان، سرزمینی قرار دارد که هرگز سکوت را نپذیرفته است؛ اندراب، نه یک محل

در سپهر فکری و سیاسی افغانستان، آن‌چه به‌نام «طالب» شناخته می‌شود، نه یک گروه مسلح و نه یک پدیده گذرا، بلکه نماینده کامل نوع انحطاط

فرمان اخیر گروه طالبان در قندهار مبنی بر همراهی اجباری محرم برای پزشکان، پرستاران و سایر کارکنان زن در مراکز درمانی، نه تنها یک اقدام

چند ماه پیش، در گفت‌وگویی با یکی از دوستانم که باشنده بغلان بود، سخنان تلخی شنیدم که به‌راستی در عمق قلبم زخم‌های ناگفتنی ایجاد کرد.

سخنان اخیر خالد حنفی، وزیر امر به معروف گروه طالبان، نه تنها گواهی بر ضعف و بحران مشروعیت طلبان، بلکه نمایانگر یک استراتژی فرسوده و