سرویس خبری مستندات

چهار سال است که آفتاب بر بام‌های این سرزمین دیگر آن گرمای پیشین را ندارد. چهار سال است که نور خورشید هم انگار با ما

پنجشیر را با شورِ بازگشت در سینه آورده بودم کوه‌ها مثل قابِ خاطره، رود مثل ترانه‌ای آشنا. اما راه، از همان آغاز، پر از نشانه‌هایی

 مرجان، دختری هفده‌ساله با چشمانی که روزگاری برق امید در آن‌ها می‌درخشید، حالا در گوشه‌ای از اتاق گلی کوچکش در روستای «سنگ‌تخت» در ولایت دایکندی،

جامعه افغانستان در نیم‌قرن اخیر شخصیت‌هایی را در دامان خود پرورانده که تاریخ کمتر نظیرشان را به یاد دارد؛ مردانی که می‌توان آنان را با

در قلب شهر کابل، جایی که بادهای سرد زمستانی از میان کوچه‌های تنگ و تاریک می‌پیچید، خانه‌ای کوچک و نمناک پناهگاه خانواده‌ای است که روزگاری

مادر احمد در سال ۱۴٠۱ در یک روز تابستانی که آفتاب نورش را در کوه و برزن هندوکش گسترده بود نزد ما در قرار گاه