نویسنده: سلیم صائب
آنچه در افغانستان تحت حاکمیت طالبان می گذرد قابل توجیه نیست. اما، دلالان بسیاری حقیقت تاریک حاکم بر سرنوشت مردم را اسلام و مقتضای این مرحله می خوانند و آن را ناشیانه توجیه می کنند. برای من اما سئوالی درشتی خلق شده است که چرا جامعۀ بزرگ پشتون های افغانستان در قبال بی عدالتی ها و بی انصافی های جاری سکوت اختیار کرده اند و چرا نمی بینند و نمی شنوند که حریم خانواده های بسیاری در میان غیر پشتون ها نقض می شود و به دختران و زنان جوان آن ها از جانب طالبان تعرض صورت می گیرد. این وضعیت عقده های قومی را متورم ساخته است. مردانگی و مسلمانی این نیست که ما از کنار این فاجعه ها خاموش بگذریم.
خاموشی در قبال این حوادث نشانۀ آن است که ما از وضعیت حاکم راضی هستیم و باقی اقوام ساکن در این کشور را دشمنان خود می شناسیم و زنان و فرزندان آن ها را غنایم جنگی و (سبایا) تلقی می کنیم. اگر چنین نیست چرا جنایتکارانی که بارها و بارها به حریم خانواده های مظلوم، تجاوز کردند و می کنند و از میان زنان و دختران آن ها قربانی می گیرند و با آبرو و عزت این خانواده ها بازی می نمایند، با هیچ گونه مجازاتی مواجه نمی شوند؟
آن چه در بلخ اتفاق افتاد و در فضاهای مجازی دست به دست شد، تنها تجاوز به حریم یک خانواده نه که بازی با شرف و غرور یک قوم بود. این حرف من نیست، صدای در گلو خفه شده ی هزاران هزار انسان دردمند در این کشور است.
ادامۀ این وضعیت افغانستان را در برابر آیندۀ بسیار تاریک قرار داده است. اگر رهبران طالبان جلو این حوادث را نگیرند و عاملان تجاوز به زنان و دختران و فرزندان غیر پشتون ها را مجازات علنی نکنند و از هزاره ها و تاجیک ها، ازبیک ها و .. صادقانه و به صورت آشکار معذرت خواهی ننمایند، خواهی نخواهی این کشور را به طرف جنگ های داخلی و فاجعۀ نسل کشی و دشمنی های ابدی می برند.
سکوت جامعۀ پشتون های افغانستان در قبال تکرار این حوادث آری، شبهه خیز است. سکوت علمای پشتون، روشنفکران پشتون، زنان و بالآخره جوانان پشتون در قبال تجاوز به حریم غیر پشتون ها شبهه خیز است و بلکه بسیارند چهره هایی که این درد ها و این مصیبت ها را در رسانه ها با انگیزه های قومی توجیه می کنند.
اگر شما در صدد استقرار، آبادی و نجات افغانستان هستید، صداهای تان را بلند کنید و در برابر تبعیض بایستید، در برابر تجاوز به حریم خانواده ها و شرف و عزت غیر پشتون ها بایستید. فریب خلیلزاد و شاگردان خلیلزاد و توطئه ها و دیکته های پشت صحنه و هیچ جاسوسی را نخورید. این جنایتکاران ریشه های آشنایی میان اقوام ساکن در این سرزمین را برای همیشه می کنند و می سوزند.
رهبران طالبان تصور نکنند که همه چیز به پایان رسیده و فاتحۀ تنوع قومی و زبانی در افغانستان خوانده شده است و آن ها تا همیشه هرچه دلشان میخواهد را می کنند. این نشانۀ پختگی نیست، دلیل سادگی، خامی و بلکه حماقت و افتادن در دام و دانۀ توطئه ها و نقشه های بیگانه است.
آخر شما ادعا دارید که بنام اسلام آمدید و بنام مبارزه با شر و فساد پا به صحنه گذاشتید. اما، اینک بیشتر از همه و عقده مندانه تر از هر دشمنی، خرمن اسلام را آتش می زنید و فراتر از هر فاسد و شروری، شر و فساد را رواج می بخشید و تعصب و برتری طلبی های قومی را دامن می زنید، چرا؟
من به عنوان یک مسلمان طرفدار این نیستیم که در افغانستان آتش جنگ های قومی مشتعل شود، طرفدار این نیستم که مردم به مصاف همدیگر بروند و فردا و پس فردا ها جوی های خون جاری شود. شما اما، بر روی این آتش نفت میریزید و عامدانه و متهورانه این شجرۀ خبیثه را آبیاری می کنید.
دوست فاضل و دور اندیشی دارم که خود تاجیک است اما، گاه گاهی که با هم تلفونی صحبت می کنیم، چاره برای اوضاع آشفتۀ افغانستان را به زعم خویش این می بینیم که باید تاجیک ها و پشتون با هم آشتی کنند و این آشتی مقدمۀ آشنای و آشتی ای همه با همه باشد. اما، دیروز وقتی رسوایی رئیس سابق پوهنتون بلخ را مشاهده کرده بود می گفت:” یک پشتون به حریم یک تاجیک تجاوز کرده است!”
آیا می دانید معنای این گپ چیست؟
شما افغانستان را به کجا می برید؟
شما از جان مردم چه می خواهید؟
نفرین بر تعصب، نفرین بر آن هایی که این تلخی ها و تجاوز ها را می بینند و آن ها را ناشیانه توجیه می کنند.
آقایان این صحنه ها بار سنگین حیثیتی دارند، همه را تکان داده اند و در همه جا عقده ها و دشمنی های قومی را متورم و مشتعل ساخته اند. این جنایت های تکراری را حوادث فردی نخوانید و آن ها را توجیه نکنید و در چشم مردم خاک نپاشید زیرا این وضعیت در مناطق مختلف و به خصوص در زندان های شما در قبال غیر پشتون ها یک امر طبیعی و یک روال معمول است.
با وصف این که فرصتی چندانی باقی نمانده است اما، من فکر می کنم هنوز به پایان خط نرسیده ایم. از خدا بترسید و جلو ارتکاب این جنایت ها را بگیرید و فاسقان و جنایتکاران را به شیوۀ که برای همه پند شود، به صورت علنی محاکمه و مجازات کنید و از مردم به خصوص تاجیک ها، ازبیک ها و هزاره ها در ملأ عام معذرت بخواهید. اگر چنین نکنید و این راه را نروید یقین داشته باشید که اوضاع پیچیدۀ افغانستان به سرعت وارد مرحلۀ بسیار خطرناک و دعواهای قومی می شود و بهار تان به پایان می رسد و آنگاه خاطرۀ که از شما و ملا و طالب در حافظه ها باقی می ماند، چیزی جز دامن زدن به تعصب، مشتعل ساختن کانون دشمنی های قومی، رسوایی های جنسی، زنبارگی و تجاوز به حریم خانواده های مظلوم نخواهد بود!
آنهایی که معنای این سخن را می دانند و تکان نمی خورند باید در ایمان و اسلام و آدمیت خود شک کنند.
