نویسنده: شعیب آموزگار
یکی از مهم‌ترین فواید علم تاریخ، مبارزه با فراموشی است.
در دهم اسد سال ۱۳۷۸ خورشیدی، یعنی ۲۶ سال قبل از امروز طالبان به رهبری ملا محمد عمر مجاهد در منطقه شمالی دست به جنایاتی زدند که یادآور قساوت‌های چنگیزخان مغول بود.
آنان پس از قتل‌عام مردم بی‌گناه، خانه‌ها را به آتش کشیدند، درختان میوه ـ به‌ویژه تاکستان‌ها ـ را از ریشه برکندند و دوباره در شعله‌های آتش سوزاندند. این جنایات در ادامه‌ی همان سیاست سرکوب‌گرانه‌ای بود که سال‌ها قبل نادر غدار نیز در همین مناطق به اجرا گذاشته بود.
طالبان، با ادعای دفاع از ارزش‌های اسلامی، جنایت‌هایی مرتکب شدند که شنیدن آن، لرزه بر اندام انسان می‌اندازد.
نکته قابل تأمل این‌جاست که این جنایت‌ها در زمانی رخ داد که نه #سرباز خارجی در افغانستان حضور داشت و نه نظامی غیر اسلامی بر سر کار بود؛ بلکه یک نظام مشروع اسلامی با رهبری یک عالم دین فعالیت می‌کرد.
اما هژمونی قدرت سیاسی در افغانستان، به جای حرکت به‌سوی جامعه‌ای مبتنی بر شهروندی، همواره در چنبره‌ی تفکر قومی و فاشیستی گرفتار بوده است. این نگاه انحصارطلبانه باعث شد که ملاعمر، حتی برای اجرای سیاست‌های قبیله‌ای و تبارمحور خود، حتی از درختان هم انتقام بگیرد.
سیاست «زمین سوخته»، لکه‌ی ننگینی بر پیشانی طالبان است؛ لکه‌ای که با گذشت سال‌ها نیز از ذهن مردم افغانستان پاک نخواهد شد.
ما این جنایات جنگی را نه‌تنها در حافظه‌ی جمعی خود حفظ خواهیم کرد، بلکه به‌صورت مکتوب و مستند به نسل‌های آینده منتقل می‌کنیم، تا غبار حوادث، مانع درک حقیقت نشود.
