هزار روز، زمانی است که به‌سانِ تیغ بُرنده‌ای به‌جان و روان دختران افغانستانی فرود آمده‌است. این هزار روز، روزگاری‌ست پر از تلخی، درد، ناامیدی و سرشار از غم و اندوهی‌که قلب هزاران دختر جوان را شکستانده و تکه و پارچه کرده‌است.

تصور کنید دختری‌که با شور و شوق به مکتب می‌رفت، کتاب‌های درسی‌اش را با عشق در آغوش می‌فشرد و با رؤیای روشنایی آینده، به‌تحصیل می‌پرداخت. حالا این دخترک، در چهار دیواری خانه زندانی شده و به‌جای صدای معلم و هم‌کلاسی‌هایش، سکوت سنگینی را تجربه می‌کند که هر روز بر سنگینی‌اش افزوده می‌شود. رویاهای او در حبس است، آرزوهایش به زنجیر کشیده شده‌اند و آینده‌اش در تیره‌گی محضی فرو رفته‌است.

بسته شدن مکتب‌ها تنها از دست‌رفتنِ فرصت تحصیل نیست؛ بل‌که از بین رفتن تمامی رویاها و آرزوهای یک نسل است. دختری‌که می‌توانست دکتر، مهندس، معلم، روزنامه‌نگار یا نویسنده شود، حالا باید در خانه بماند و شاهد فروریختن تمامی امیدهایش باشد. این وضعیت نه‌تنها از نظر فردی برای هر دختر جوان غم‌انگیز و طاقت‌فرسا است، بل‌که تأثیرات اجتماعی و اقتصادی گسترده‌تری نیز در پی دارد. جامعه‌ای که نیمی از جمعیتش از حق تحصیل

محروم باشند، نمی‌تواند به پیش‌رفت و توسعه امیدوار باشد.

دختران جوان افغانستانی که با هزار امید و آرزو به مکتب می‌رفتند، حالا با ناامیدی و یأس به آینده نگاه می‌کنند. بسیاری از آنها به‌گو‌نه‌ای اجباری به ازدواج‌های زودهنگام تن داده‌اند، چرا که خانواده‌های‌شان دیگر امیدی به آینده تحصیلی آن‌ها ندارند. بسیاری دیگر دچار افسردگی و اضطراب شده‌اند، چرا که نمی‌توانند خود را در آینده‌ای روشن و موفق تصور کنند. از دست دادن حق تحصیل برای دختران به‌معنای از دست دادن حق انتخاب، حق پیش‌رفت و حق زندگی با کرامت است.

این هزار روز تأریکی تنها به‌معنای از دست رفتن تحصیل نیست، بل‌که به‌معنای از دست رفتن تمامی فرصت‌ها و امکاناتی است که می‌توانست زندگی بهتری برای دختران افغانستانی به ارمغان بیاورد. دخترانی‌که می‌توانستند پزشکان، روزنامه‌نگاران، مهندسان، معلمان و نویسندگان آینده باشند، حالا در سایه‌ی تیره و تاریک زندگی بدون تحصیل فرو رفته‌اند. جامعه‌ای که دخترانش را از حق تحصیل محروم می‌کند، نه‌تنها به آن‌ها – بل‌که به‌تمامی اعضای جامعه خیانت می‌کند.

در پایان، باید گفت که بسته ماندن مکتب‌ها نه‌تنها خیانتی به دختران افغانستانی، بل‌که خیانتی به تمامی بشریت است. این هزار روز تأریکی باید به‌پایان برسد و درهای مکتب‌ها باید بار دیگر به‌روی دختران باز شوند. تنها با بازگشت به‌تحصیل، می‌توان امید را به‌دل‌های دختران افغانستانی بازگرداند و آینده‌ای روشن و پر از

امید و آرزو را برای آن‌ها فراهم کرد. تنها با بازگشت به‌تحصیل، می‌توان از تکرار تراژدی‌های بیش‌تر جلوگیری کرد و به‌سوی آینده‌ای بهتر و روشن‌تر حرکت کرد.