نویسنده: فضل الهادی وزین
بستن دروازه‌های مکاتب و دانشگاه‌ها به روی دختران، ظلمی آشکار بر حق شرعی ،انسانی و شهروندی آنان است. اما ظلم بزرگ‌تر، آن است که بعضی با کمال بی‌پروایی و چالاکی، وانمود می‌کنند که « مکتب و پوهنتون رفتن و درس خواندن دختران» مساوی با بی‌عفتی و فحشاست و ما ملیون ها دختر مسلمان در افغانستان را بخاطر حفاظت عفت آنها از مکتب و پوهنتون محروم و ممنوع کرده ایم.
معنای دیگر این اتهام ظالمانه بگونهی غیر مستقیم اینست که گویا هر خانوداهی که طرفدار فرستادن دختران خود به مکتب اند در حفظ عفت دختران و خواهران خانوادهی خود تقصیر و سستی می کنند!!
این سخن، اتهامی زشت و ناروا به همهٔ زنان و دختران مسلمان و متدینی است که در نود سال گذشته درس خوانده‌اند،مکتب رفته اند و پوهنتون خوانده اند و همزمان عفت و پاکدامنی خویش را حفظ کرده‌اند. این، توهینی آشکار به خانواده‌های شریف و نجیب افغانستان است که فرزندان دختر خود را به مکتب فرستاده‌اند تا در پرتو علم و اخلاق، خدمت‌گزار دین و وطن شوند.
از این هم سنگین‌تر، و عذر بد تر از گناه نسبت دادن این دیدگاه به شریعت مقدس اسلام است؛ که این خود افترا بر دین خدا و تحریف حقیقت است. اسلام، به نص صریح قرآن و حدیث، علم‌آموزی را بر زن و مرد فرض کرده و علم نافع را یکی از بزرگ‌ترین عبادات شمرده است.
مسئولان و صاحبان این دیدگاه باید از سه گناه بزرگ دست بردارند:
۱. اتهام‌زنی به زنان مسلمان.
۲. توهین به مردم شریف افغانستان.
۳. افترا بر اسلام و شریعت.
این سه ظلم، هم در دنیا موجب رسوایی است و هم در آخرت بار گناهی دارد که هیچ‌کس توان تحملش را نخواهد داشت.
