سرویس خبری گروه طالبان

طالبان نامی است که در ذهن هر افغانستانی بیدار و آگاه، تداعی‌کننده «خشونت، ظلم و تاریکی بی‌پایان» است. این گروه نه تنها یک جریان سیاسی

در روزهای اخیر، کابل بوی خفقان می‌دهد. سایه‌ی سنگین ترس و اختناق، دوباره بر شانه‌های زنان این شهر آوار شده. گروه طالبان، موج تازه‌ای از

سخنان محمود ذاکری، خطیب منصوب‌شده‌ی گروه طالبان در مسجد جامع عبدالرحمن‌خان کابل، نه تنها بازتاب دهنده‌ی دیدگاهی تنگ‌نظرانه و زن‌ستیزانه‌ی رژیم طالبان است، بلکه نمایانگر

گروه طالبان پس از تسلط مجدد بر افغانستان، با اعلام بازگشت به اصول سخت‌گیرانه شریعت، محدودیت‌های فراوانی را بر زنان افغانستان تحمیل کردند؛ محدودیت‌هایی که

در ادامه‌ی سیاست‌های سخت‌گیرانه و محدودکننده‌ی گروه طالبان بر نظام آموزشی افغانستان، ندامحمد ندیم، وزیر تحصیلات عالی این گروه، بار دیگر از اجرای آن‌چه به‌زعم

صبح امروز گزارشی از روزنامه ۸صبح خواندم که به نکاح اجباری دختران در مدرسه‌های دینی تحت کنترل گروه طالبان در استان بغلان پرداخته بود؛ گزارشی

گروه طالبان با اتکای بی‌حد به قهر ساختاری، مشروعیت‌سازی مبتنی بر زور و جعل مفاهیم دینی برای توجیه خشونت، در حال تحمیل نظمی سیاسی‌اند که

منابع موثق در ولایت پنجشیر تأیید کردند که گروه طالبان چهار نفر از باشندگان این ولایت را در ولسوالی رخه ربوده‌اند. منابع روز یک‌شنبه ۱۱جوزا

در میانه‌ زنجیره‌ی از دره‌های خسته و کوه‌های به‌ظاهر خاموش شمال‌شرق افغانستان، سرزمینی قرار دارد که هرگز سکوت را نپذیرفته است؛ اندراب، نه یک محل

فرمان اخیر گروه طالبان در قندهار مبنی بر همراهی اجباری محرم برای پزشکان، پرستاران و سایر کارکنان زن در مراکز درمانی، نه تنها یک اقدام