سرویس خبری افغانستان

نویسنده: اولیا جلالی در تاریخ معاصر افغانستان، مفهوم «وحدت ملی» همواره به‌عنوان یک رمز مشروعیت‌بخش ساختار قدرت مطرح بوده است. بررسی‌های تاریخی نشان می‌دهد، آنچه

سخنان محمود ذاکری، خطیب منصوب‌شده‌ی گروه طالبان در مسجد جامع عبدالرحمن‌خان کابل، نه تنها بازتاب دهنده‌ی دیدگاهی تنگ‌نظرانه و زن‌ستیزانه‌ی رژیم طالبان است، بلکه نمایانگر

گروه طالبان پس از تسلط مجدد بر افغانستان، با اعلام بازگشت به اصول سخت‌گیرانه شریعت، محدودیت‌های فراوانی را بر زنان افغانستان تحمیل کردند؛ محدودیت‌هایی که

در ادامه‌ی سیاست‌های سخت‌گیرانه و محدودکننده‌ی گروه طالبان بر نظام آموزشی افغانستان، ندامحمد ندیم، وزیر تحصیلات عالی این گروه، بار دیگر از اجرای آن‌چه به‌زعم

صبح امروز گزارشی از روزنامه ۸صبح خواندم که به نکاح اجباری دختران در مدرسه‌های دینی تحت کنترل گروه طالبان در استان بغلان پرداخته بود؛ گزارشی

بدخشان، نه یک استان ساده و حاشیه‌نشین، بلکه آخرین تکه از حافظه‌ی خشمگین تاریخ افغانستان است که زیر بار مهار قبیله‌‌ی نمی‌رود؛ جایی‌که تفنگ اگرچه

گروه طالبان با اتکای بی‌حد به قهر ساختاری، مشروعیت‌سازی مبتنی بر زور و جعل مفاهیم دینی برای توجیه خشونت، در حال تحمیل نظمی سیاسی‌اند که

در میانه‌ زنجیره‌ی از دره‌های خسته و کوه‌های به‌ظاهر خاموش شمال‌شرق افغانستان، سرزمینی قرار دارد که هرگز سکوت را نپذیرفته است؛ اندراب، نه یک محل

در سپهر فکری و سیاسی افغانستان، آن‌چه به‌نام «طالب» شناخته می‌شود، نه یک گروه مسلح و نه یک پدیده گذرا، بلکه نماینده کامل نوع انحطاط

فرمان اخیر گروه طالبان در قندهار مبنی بر همراهی اجباری محرم برای پزشکان، پرستاران و سایر کارکنان زن در مراکز درمانی، نه تنها یک اقدام