سرویس خبری زنان و حقوق بشر

دیروز، درست وسط سرمای زمستان، به خانه‌ی مریم رفتم. کوچه‌ای که به خانه‌شان می‌رسید، پر از برف و گل بود. برف‌های سنگین که روی دیوارهای

این بار به سراغ دختری رفتم که روزی در دنیای بی‌پایان آرزوها و امیدها قدم می‌زد، دنیای که در آن هر روز به آینده‌ای روشن

مریم را از زمانی که در مکتب دانش‌آموز بودم می‌شناسم. او دختری  بود از یکی، از روستاهای دورافتاده بغلان که در کابل زندگی می‌کرد. در

عاطفه را از دوران که استاد مدرسه دینی بودم در کابل می‌شناسم، دختری که با هزار شور و اشتیاق به مکتب و مدرسه دینی می‌رفت.

مریم را در یکی از روزهای سرد زمستان که برف شدیدی می‌بارید و فضای کوچه‌ها و پس‌کوچه‌ها را پر کرده بود، ملاقات کردم. به‌سختی محل

 فولکر ترک کمیسار عالی حقوق بشر سازمان ملل اختطار گروه طالبان منبی بر لغو جواز سازمان‌های غیر دولتی در صورت استخدام زنان را اشتباه محض