نعمت خداوند بر شهید مظلوم برهان‌الدین ربانی بسیار بزرگ است؛
زیرا همه‌ی دانشمندان معاصر جهان اسلام چنین فرصتی نیافتند که همچون او در بیش از یک میدان و عرصه فعال باشند.
اگر از عرصه‌ی علم، دعوت و تربیت در بُعد دانشگاهی و علمی سخن بگوییم، او در صف نخست قرار دارد.
اگر از زندگی سیاسی و حزبی یاد کنیم، او در صدر آن است؛ با رهبری «جمعیت اسلامی» که بزرگ‌ترین حزب افغانستان بود.
اگر از جهاد و جبهه‌های نبرد سخن بگوییم، او در رأس نیرومندترین آن‌ها حضور داشت؛ از پنجشیر تا هرات، تا بلخ، تا قندهار و دیگر جبهات در سراسر خاک افغانستان.
و بالاتر از همه، او رئیس دولت و نیز رئیس «شورای عالی صلح افغانستان» بود.
این میدان‌ها و فرصت‌ها را نمی‌توان در یک یادداشت فیسبوکی گرد آورد؛ چرا که بسیاری از مصلحان معاصر از آن محروم ماندند؛ نه امام مودودی، نه جمال‌الدین افغانی، نه حسن‌البنا و نه سیدقطب ـ رحمه‌الله علیهم اجمعین ـ چنین امکانی نیافتند. افزون بر این، خداوند او را به اخلاق نیکو، گذشت و عفو در برابر مخالفان و رقیبان سیاسی آراسته بود.
البته کمال تنها از آنِ خداست؛ او در نهایت بشری بود و معصوم از خطا نبود. همان‌گونه که امام مالک فرموده است: «همه‌ی ما خطا و صواب داریم، جز صاحب این مرقد» ـ و او به قبر رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وسلم اشاره داشت.
خداوند رحمت گسترده‌ی خویش را بر او فرو فرستد، او را در فردوس اعلی جای دهد و به جای او برای افغانستان و امت اسلامی بهتر از وی عطا کند.
 |
ReplyForward
|
