تاریخ نشان میدهد که نظامهای استبدادی با اعمال سیاستهای سرکوبگرانه و جنایتآمیز، نه تنها مشروعیت اجتماعی خود را از دست میدهند، بلکه دشمنانی را در دل جوامع خویش پرورش میدهند. به تعبیر کارل پوپر، فیلسوف اتریشیتبار: «نظامهای استبدادی با سرکوب آزادیهای فردی و تضعیف ظرفیت جوامع برای نقد و اصلاح از درون، زمینه سقوط خود را فراهم میسازند.» فاصله میان این حکومتها و مردم، با گذشت زمان افزایش مییابد و در نهایت منجر به شکلگیری جنبشهای اعتراضی میشود. همانگونه که تدا اسکاچپول در کتاب «دولتها و انقلابهای اجتماعی» مینویسد: «انقلابها اغلب از دل نارضایتیهای مردمی علیه رژیمهای سرکوبگر برخاستهاند.»
در نظامهای توتالیتر، سرکوبگر و اعمال زور ممکن است در کوتاهمدت نظم ظاهری ایجاد کند، اما در بلندمدت این نظامها به دلیل ناتوانی در جلب اعتماد و حمایت عمومی فرو میپاشند. در این رابطه، کارولین کنون، معتقد است که ظهور و تقویت گروه داعش به اقدامات سرکوبگرانه آمریکا در عراق گره خورده است. بازداشتهای بیرویه، شکنجه در زندانهایی چون ابوغریب، بوکا و گوانتانامو، و همچنین فعالیت پایگاههای آمریکایی در قطر، کویت، اردن و بحرین، نقش مهمی در ایجاد و تقویت نیروهای افراطی ایفا کردند. این اقدامات، نهتنها به محبوبیت گروه القاعده و سازمان ابومصعب الزرقاوی افزود، بلکه شرایطی را فراهم ساخت که داعش به عنوان یک تهدید جهانی ظهور کند.
این پدیده را میتوان در فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی در افغانستان نیز مشاهده کرد. حکومت کمونیستی در افغانستان، علیرغم برخورداری از دستگاههای امنیتی گسترده، نتوانست خشم و نارضایتی عمومی را مهار کند. بلکه جنایات آن رژیم، بهویژه اقدامات سازمان مخوف «خاد»، مردم افغانستان را به مقاومت و مبارزه خونین علیه این رژیم واداشت.
امروز نیز گروه طالبان، به عنوان یک رژیم سرکوبگر، با سیاستهای خشن و غیرانسانی خود، خشم و مقاومت مردم را برانگیختهاند. گزارشهای سازمان ملل نشان میدهد که طالبان در سال گذشته، با بازداشتهای بیرویه، نقض سیستماتیک حقوق بشر و سرکوب اقلیتها، زمینه را برای بیثباتی و مقاومت مردمی فراهم کردهاند. گزارشها نشان میدهند که بیش از ۴۸۰۰ نفر از جوانان ولایت پنجشیر را در شرایط غیرانسانی گروه طالبان زندانی کردهاند.
طبق گزارش خبرگزاری پایگاه، گروه طالبان در هفت روز گذشته، ۱۲ جوان پنجشیری را بدون هیچ دلیلی بازداشت کردهاند.
تجربه تاریخی و تحلیلهای علمی نشان میدهد که سرکوب و خشونت هرگز نمیتواند جایگزین مشروعیت سیاسی شود. نظامهای استبدادی با اعمال فشار بر مردم، نهتنها قدرت خود را پایدار نمیکنند، بلکه دشمنان سرسختی برای خویش ایجاد کرده و زمینه نابودی خود را فراهم میسازند. به تعبیر گاندی: «قدرت حقیقی از رضایت مردم نشأت میگیرد، نه از سرکوب آنان.»
گروه طالبان نیز، با ادامه این مسیر، خود را به سوی سقوط میبرد. زندانی کردن جوانان رشید و مقاومتگر، نه تنها اراده این ملت را خم نمیکند، بلکه مردم سرافراز ما را برای نابودی این رژیم نامشروع مصممتر میساز